Par Cloé Przyluski - SILLENI POEZINË NË JETËN TUAJ
Moderator 
Përktheu Ismail Ismaili
SILLENI POEZINË NË JETËN TUAJ
Poezia nuk është një gjë abstrakte, larg përditshmërisë, e krijuar vetëm për ëndërrimtarët. Sikur të themi djaloshi, me kokën në re, gjithçka pezull përveç këmbëve në tokë, që rri në 3000 milje dhe mbi të cilin realiteti nuk ka asnjë ndikim.
Përkundrazi, të jesh poet do të thotë të jesh i rrënjosur fort në realitet, në të tashmen. Të shkruash poezi do të thotë të shohësh detajet e ekzistencës tënde, të zbulosh emocionet, të dish të dëgjosh veten dhe atë që të rrethon.
Të shkruash poezi do të thotë të hedhësh një vështrim në botën që na rrethon. Një shikim unik, i saj. Pra të shprehim me fjalë atë që shohim, atë që ndjejmë. Të gjithë kanë një vizion të ndryshëm për botën, një lexim të ndryshëm. Të njëjtën skenë në rrugë nuk do të shohim njëjtë, nuk do të ketë të njëjtën jehonë tek ne, nuk do të na flasë në të njëjtën mënyrë. Dhe ne nuk do ta përshkruajmë atë në të njëjtën mënyrë.
Të vendosësh poezi në jetën tënde do të thotë ta shohësh jetën tonë të përditshme ndryshe. Pra poezia është t’i kthesh asaj letrat e fisnikërisë. Është të dish ta vlerësosh atë në formën e saj më të thjeshtë. Pra përpiquni të shihni se çfarë është e bukur në jetën tuaj. Edhe detaji më i vogël është i rëndësishëm dhe duhet t'i kushtohet vëmendje, madje edhe të çmohet. Sidomos në detajet më të vogla qëndron pasuria e jetës sonë.
Siç thotë Henri David Thoreau në përfundimin e tij Walden ose Life in the Woods: “Sado e përulur të jetë jeta juaj, nderojeni, jetojeni; mos iu shmangni dhe mos flisni keq për të. Ajo nuk është më e keqe se ju. »
Vendosja e poezisë në jetën e tënde thjesht e bën atë më të bukur. Të lexojmë, të shkruajmë, të bëjmë një antologji personale, domethënë një përmbledhje të të gjitha poezive apo formave poetike që vlerësojmë, gjithçka është e mundur dhe e mirë për t'u marrë.
Të vendosësh poezinë në jetën tënde do të thotë të shikosh atë që është pranë nesh, të rizbulosh rrugën, trashëgiminë, natyrën, të dish ta vlerësosh atë në vlerën e saj të drejtë.
Sepse në poezi koha nuk ka më rrjedhë. Gara për kohën ikën, për një moment, ne jemi vetëm në të tashmen, dhe vetëm e tashmja është këtu. Ne harrojmë kohën.
Sepse në poezi nuk mund të gabosh pasi është vrulli i zemrës.
Sepse në poezi jemi të lirë.
Sepse në poezi ndihemi të gjallë.
Si ta vendosni poezinë në jetën tuaj? Futja e saj nganjëherë është një sfidë. Të mbash dhe ta bësh zakon të jetës është diçka krejtësisht tjetër. Megjithatë, loja ia vlen qiriun. Për veten dhe ata rreth nesh, të cilët gjithashtu do të fillojnë të hapin sytë, veshët, zemrat e tyre më gjerë për sa kohë që ju u drejtoheni.
Megjithatë, tashmë është në jetën tonë brumon poezia. Ajo fshihet kudo. Në rrezet e diellit që bien në shtratin tënd në mëngjes, në sytë e të dashurit tënd, në biskotat e vogla të përgatitura me dashuri, në retë, në autobus, në muret në rrugë, në gazeta. Një skenë e vogël e përditshmërisë që e shohim si spektator, një detaj i vogël që na tërheq vëmendjen. Një fjali e marrë nga një film. Titujt e gazetave gjithashtu.
Shumicën e kohës, përderisa jeni i vëmendshëm, duke dëgjuar, ajo ju bie sipër. Pa paralajmërim. Hej, ajo fjalë është qesharake, dhe më pas ajo është vënë pranë saj.
Kur kjo ndodh, ju ndiheni unike. Ne ndihemi në harmoni me jetën, me atë që ajo ka për të ofruar. Madje jemi të befasuar që nuk i kemi kushtuar më shumë vëmendje më parë. Një buzëqeshje mund të shfaqet në fytyrën tuaj. Ose një blic nostalgjie. Në çdo rast, emocioni është i dukshëm.
Në atë moment, ne rrëmbejmë një letër dhe një laps ose telefonin tonë, ose çfarëdo që kemi në dorë për të mbajtur shënime, për të përjetësuar momentin dhe e shkruajmë atë që na vjen, spontanisht, pa menduar për stilin, zgjedhjen e fjalëve. Thjesht përshkruajmë gjënë në mënyrën e saj pa menduar.
Nuk ka nevojë të shkruash as këtë poezi, thjesht mund ta jetosh dhe ta ndjesh thellë brenda vetes. Megjithatë, shkrimi na lejon të mbajmë gjurmët e këtij momenti. Për ta kujtuar më lehtë dhe për të ndjerë emocionin e ushqyer që atëherë. Është si Madeleine e Prustit. Gjithçka do ju kthehet, përfshirë edhe emocionin që keni ndjerë. Dhe ky emocion të përket ty, është shumë personal.
Poezia e pasuron në mënyrë të konsiderueshme jetën, sepse e bën atë të dridhet, i jep të gjithë kupën e saj, të gjithë kuptimin e saj, e bën atë të shkëlqyeshme, më verbuese. Përjetoje tani.
Hidhini një vështrim dashamirës mjedisit tuaj. Shikoni përsëri dhomën në të cilën ndodheni ose hapësirën në të cilën ndodheni. Shikoje sërish, më me forcë, edhe detajet më të vogla.
Edhe vendi më i shëmtuar, më jopersonal posedon thesare të fshehura. Detaji i vrasësit është aty. Ai që do t'ju bëjë të reagoni. Hej, është qesharake kjo njollë në tavan, tërheq një zog, nuk e kisha parë. Ose, më mirë, gruaja në dritaren përballë ka ndryshuar prerjen e flokëve. Bingo, poezia është aty, u habite, ndjeve edhe një emocion të shkurtër përballë diçkaje të parëndësishme. Aq i parëndësishëm sa nuk e kishit parë më parë, por nuk do ta humbisni më. Ose edhe gjëja më e shëmtuar mund të të bëjë të shprehësh poezi. Jemi në karikaturë, por po, poezia fshihet në banale, në gjërat e vogla të përditshmërisë.
