Gani Bytyçi - POETI E SHTRYDH QIELLIN PËR NJË GRUSHT SHI
Moderator 
Nga takimet (dhe ndarjet) me miq
POETI E SHTRYDH QIELLIN PËR NJË GRUSHT SHI
(Me mikun tim, Arif Bozaxhi, njërin nga lirikët e sotëm më të spikatur)
Arifi më kishte ftuar dy a tri herë që të pinim kafe. E mora që të shiheshim.
Sapo u takuam, e ndjeja se ai ishte gjithë shqetësim. Nuk ishte vetëm ai shqetësimi që të jep vargu para se të lind. Liriku ka një dhembje të madhe.
E pyeta nëse pajtohej që të lëviznim nga aty. Ai shetinë e bën me qejf gjithmonë. Ecjen e ka si çun. Me hap të lehtë, të shpejtë e dinamik.
- Të shkojmë në NAPOLI, i them unë.
– Ku, më pyet ai me habi.
- Jo, jo, nuk po shkojmë në Itali. Këtu në Prishtinën tonë, i përgjigjem unë. Qeshemi që të dy dhe nisemi.
Në kryeqytet po një binte një shi i imtë e i lehtë pranveror. Shi disi i mjegullt. Kur arritem atje, zumë vend dhe bëmë porosinë. Arifi doli disa herë për cigare. E qartë. Donte ta mposhtte dhimbjen. Unë nuk e shqetësova me asnjë fjalë, anipse jo vetëm e kuptoja por dhe e ndjeja dhimbjen e tij therëse. Nëse artistët, shpesh e kanë magjinë alkimiste, që dhimbjen ta shndërrojnë në diçka të këndshme, në bukuri artistike, Abea këtë magji e ka të përhershme. Përfundimisht e kuptova se nga pikëllimi, që e kishte zënë mikun tim, ai do të nxirrte diçka të bukur. Si gjithmonë. Pas disa hyrje-daljeve ai u kthye dhe u vendos aty përballë meje. Porosia, që kishim bërë, na erdhi. Ai nuk mori të hante. Nxori një copë letër dhe një stilolaps. Nisi të shkruante me nxitim. Nuk thuhet kot se poezia është si zogu. Po se kape në çastin kur të vjen ai të ikën dhe nuk kthehet më. Aty ai shkroi vargjet :
Dielli
Zog i etur
në dritaren e vargut tim
E shtrydhi qiellin
për një grusht shi
Pasi i hedhi në letër këto vargje, Arifi m`i lexoi. E kuptova se liriku është i tillë. Ai shpesh udhëton drejt diellit, si këtë ditë me shi në Prishtinën tonë. I këkova që të ma lexonte edhe një herë poezinë. Edhe një herë tjetër… Poezi e bukur! Shumë e bukur. Nuk ke as çfarë t`i heqesh as çfarë t`i shtosh. Miku im, diellin e ka simbol të tij. Ai sikur atë gjithmonë e mban në gji. Poeti, tani dukej i çliruar. Në fytyrë kishte një si hare e ngazëllim. Pastaj folem gjatë për poezinë. Edhe lexuam vargje të bukura si këto:
Dënesja e fluturës
Këtë pranverë
nuk e pashë
asnjë flutur
në kopshtin tim
Robërinë nuk e duruan dot
(A. B.)
Para se të iknim, moti ishte çelur. Edhe qielli mbi kryeqytet ishte kthjellur. Ylberin nuk e pashë. Atë (me gjasë), miku im poet e kishte palosur dhe futur në gji, që ta ruajë për vargjet e tij të ardhshme. Ato sigurisht do të kenë kolorit të ylbertë.
Kush më bukur se ai gdhendi vargje për lirinë, robërinë, dhimbjen, dashurinë...!
