Robert Shkurti - Biografi dhe Cikël poetik
Moderator 
ROBERT SHKURTI
Biografi e shkurtër.
Robert Shkurti është lindur në qytetin e Durrësit në vitin 1962 dhe banon në Reggio Emilia në Itali që nga viti 1997, së bashku me familjen e tij. Fillimi i tij letrar daton në vitin 2010 me botimin e vëllimit Nën qiellin e shqiponjave (Sotto il cielo delle aquile, Albatros Il Filo), një përmbledhje tregimesh që zhvillohen në Shqipërinë para dhe pas komunizmit, e ribotuar më pas nga shtëpia botuese Besa Muci (Lecce). Në Shqipëri në prozë ka botuar romanet Drejt jetës, Nëdërmjet dy kohëve, Luftë dhe tragjedi në Suharekë, Jetë të pajetuara si dhe dy vëllime me tregime; Udha e shpresës dhe Tregime në dy kohë. Ndërsa në poezi ka botuar dy vëllime poetike të titulluara Regëtimë deti dhe Ajër shprese. Gjithashtu ka dhe dy vëllime me poezi Haiku të titulluara Psherëtima dallgësh dhe Det i dehur.
Ai ka botuar në gjuhën italiane dy romane, Ndërmjet dy kohëve (Tra due epoche) dhe Suhareka, si dhe në vitin 2024 një përmbledhje tregimesh me titull Çmenduri dashurie (Follia d’amore, Book Sprint Edizioni), që eksploron pasione përfshirëse dhe fatet e ndërthurura të personazheve.
Një botim i rëndësishëm i tij është një përmbledhje poetike dygjuhëshe, në italisht dhe anglisht, me titull Longing for the Sea – Nostalgia del mare, e përkthyer nën kujdesin e Institutit të Studimeve të Larta Gjuhësore Carlo Bo të Bolonjës dhe e botuar në “Kufij të Tjerë” (Altre Frontiere).
Dy nga vëllimet e tij poetike janë përkthyer gjithashtu në gjuhën rumune.
Kur pi verë,
dehem dhe nuk mbaj mend asgjë.
Por jam esëll
dhe kur jam esëll,
nuk do të thotë
që më ka dalë pija.
Kur pi verë
bota nuk më vjen rrotull
por je ti
që më rrotullon botën!
Udhëtim në shkretëtirë
Hedh hapa të rëndë në shkretëtirë,
tek udhëtoj në agimin rinor të stinës.
Dua të kap erënqë fluturon,
si një shtojzovalle fushave me lule.
Endem shkretëtirës së paanë,
tek kërkoj oaz të njom buzët e plasura,
hapur si brazda, prerë me thika zemre.
Turbanin vë në kokë për t'u mbrojtur
nga rrezet përvëluese të ndjenjave,
që varen diellit e kullojnë dhimbje.
Koka më rëndon nga pesha e mendimeve,
që zgjaten shkretëtirës në ndjekje të erës,
qëmë hedh ca pika lot' e më deh etjen.
Tërheq këmbët zvarrë
e gjurmët m'i fshin stuhia
që ngrihet si e çmendur.
Më thyen shigjetat e busullës,
humbas shkretëtirës së paudhë.
Relikë lashtësie
Ti rrjedh nga kohë e lashtësisë
që kur epokat u ndanë në dy.
Ti mbete relikë e historisë,
era e Re nuk ish për ty.
Për ty seç shkruan ca poetë
me vargje malli mbushur plot.
I fundit nuk e di kush është,
i parë Homeri me sytë pa lot.
Për luftrat thonë shkak ishe ti
në vendin e quajtur Eladë,
pikpyetje e madhe në histori
në ishin grekë apo pellazgë?
Ç'rëndësi ka kush mbeti gjallë
në atë luftë me zemra ndezur.
Asgjë s'fituam, veç hi në llavë,
kujtimi mbeti i patretur.
Luftrat tashmë kanë reshtur.
Fushbeteja s'ka më të vrarë.
Në muze kujtese, dergjesh heshtur,
ti shkaktare e luftës së parë.
Kohë e shkuar
Më shfleton shpesh në kalendar
dhe vitet bien me rrokullimë.
Kam kohë që s'shkruaj më në prozë,
ndjej gishtat që më janë mpirë.
S'e di, nëse të vi natën në gjumë
kur je si det me dallgë trazuar,
përplasesh brigjeve e vjen tek unë,
por tashmë je si zjarr i shuar.
Ka kohë që s'shoh ëndrra në gjumë
dhe detet s'kanë më asnjë sirenë.
Për çudi nga qielli seç më vinë
vegime robotësh me alienë.
Kam kohë që s'thur vargje për ty
qëkur shekujt ndërruan ca fletë.
Mos jam shkaktar që sytë e tu,
ende vazhdojnë të jenë të zbehtë?
E vramë qytetin
E vramë qytetin me rrokaqiej,
bëmë garë me malet Pirenej.
Po, po, e vramë qytetin të gjithë ne,
e vrava unë, e vrave ti, e vranë ata.
E vrau Kuvendi që në fillim,
me llumin e tij, që mban erë krim.
E vrava unë me largimin tim,
kur arratinë mora nga ai mjerim.
E vrave ti, o i ndershmi qytetar,
nga frikë e cubit, që u bë pronar.
E vranë ata me ligje bastarde,
me iluzionet e një jete fallse.
E vrau ndërtuesi i babëzitur,
që kurrë më parë një mur s'kish ngritur.
E vrave ti, i ashtuquajturi “inxhinier”,
që maskarenjve t'u bëje nder.
E vrave dhe ti, o projektues,
që në ekstazë çove ca ligjzbatues.
E vrave ti, o i mjeri murator,
me mistrinë e llaçit ngecur në dorë.
E vrave edhe ti, o njeri i malit,
që gjithë jetën ishe majë kalit,
kur zbrite me opinga në qytet,
t'u duk vetja se u bëre mbret,
aromë e jodit ty të dehu,
sepse deti s'mbante erë plehu,
ti nuk e dije se ç'është kjo jetë
ndaj ngule hunj në atë kënetë.
E vrave ti me heshtje, o arkeolog,
mijëra vjet gropose nën tokë,
s'e ngrite zërin të lëshoje ulërima,
ndoshta grykën ta zunë me çikërrima.
E vrave më shumë ti, ore bashkiak
me firmën tënde, që kullon gjak.
Nën rrënoja dergjen dhe nuk janë pak,
klithmat e tyre kërkojnë veç hak.
Për katrahurën në ndërtime
që s'e ndali dot me ligj drejtësia,
shpirtplasur na “përkëdheli” Perëndia.
E katandisët keq atë mrekulli vend,
o të babëzitur, kur do të zini mend?!
Përgatiti për botim Angela Kosta
