Ramë Oraca - UDHA E KTHIMIT

Ramë Oraca - UDHA E KTHIMIT
UDHA E KTHIMIT
 
Diku kah fundi i shekullit që shkoi
e mbaj n`mend kur erdhi fjala
që na e tfilloi udhën kah vetvetja
          
kahdo që niseshim
rigonin kujtimet e shkretueme 
si vasha mbi gjergjef për unazën e këputur
 
kur u kthyem kah ajo që s`lihet për s`gjalli
me zemër të thyeme
mezi e hapa të vetmen dritare të padjegur
e s`pata t`i them dikujt eja brenda
sa për ta larë gojën
 
si trup i pajetë ecja trembshëm
mbi shkrumbin e ëndrrave të dallëndysheve
që kishin fluturuar në një tjetër kohë
 
dikur u bëra vet i njëqindi 
dhe u ngatërruam me të vdekurit
që vinin përditë për të luajtur lojën symbyllas
 
krejt udhët i bëmë me emra të njohshëm 
që mos të humbim të nesërmen
duke i kërkuar bukëpërmbysit 
që e shkelën sofrën e ditës së madhe
 
tash të gjitha më kujtohen
përveç të sotmes së pagojë
e cila s`ma zbërthen dilemën e pagjumësisë
sa të dal nga zhgjëndrra me vetveten
 
nga etja e madhe për udhën e kthimit
krejt lëngun e shpirtit e shtrydha
e nuk munda që të bëhem zog
e të shoh cilin e kam më afër
ndjekësin apo hijen time që më kërkon.