Romani “edhe kjo është pjesë e jetës”, tani është përkthyer në gjuhën italiane nga Angela Kosta dhe, për lexuesit e Orfeut po e botojmë vështrimin, si Hyrje të kritikes letrare nga Francesca Gallello Gabriel Italo Nel Gòmez. (shqip dhe italisht)
EDHE KJO ËSHTË PJESË E JETËS - ROMAN
HYRJA
Në zemër të romanit EDHE KJO ËSHTË PJESË E JETËS ndërthuren histori vuajtjeje, guximi dhe shprese, duke treguar një periudhë historike që ka shënuar thellësisht fatin e një populli. I vendosur në një Kosovë të shkatërruar nga lufta, libri na kthen pas në një kohë kur dhuna dhe urrejtja dukej se mbizotëronin çdo cep të jetës së përditshme. Nëpërmjet rrëfimit të autorit, i cili ka përjetuar nga afër tragjedinë e atyre ditëve, lexuesi shoqërohet në një udhëtim emocionues, ku qëndrueshmëria e shpirtit njerëzor shfaqet në gjithë forcën e saj. Autori, regjisor, aktor dhe shkrimtar, përshkruan ngjarjet tragjike të luftës përmes historisë delikate dhe të dhimbshme të dashurisë mes dy protagonistëve. Pavarësisht se lufta shkatërroi dhe la shenjë në trupat dhe shpirtrat e tyre, dashuria e tyre mbetet e pandalshme, si një dritë shprese që sfidon errësirën e konfliktit dhe vuajtjes. Ky roman nuk është vetëm një dëshmi historike, por edhe një himn për kujtimin e asaj që ka qenë, që e kaluara të mos harrohet kurrë dhe plagët që ka lënë lufta të bëhen, përfundimisht, një shtysë për ndërtimin e një të ardhmeje më të mirë. I ftoj lexuesit të zhytet në faqet e këtij rrëfimi, duke zbuluar nuancat e tij, pa zbuluar shumë nga ngjarja, për të mos i privuar nga ndikimi i fuqishëm emocional që vetëm leximi direkt mund të ofrojë. Kosova ka jetuar vite të tmerrshme, një vuajtje që nuk mund të përshkruhet lehtësisht. Por si çdo periudhë e errët, edhe kjo është e destinuar të lërë hapësirë për dritën e rilindjes. Kujtimi i atyre mizorive, sa më i dhimbshëm të jetë, duhet të mbetet i gjallë që historia të na mësojë se luftërat dhe dhunimet nuk sjellin veçse lot dhe shkatërrim. Vetëm përmes paqes dhe kujtimit mund të shpresojmë për një të nesërme më të mirë, ku kujtimi i asaj që ka qenë, të shërbejë si një paralajmërim për brezat e ardhshëm. Tregimi i historisë së një vendi që ka përjetuar luftën, është një akt i rëndësishëm kujtimi, një urë mes të kaluarës dhe të ardhmes, që i mundëson brezave të rinj të mos harrojnë mizoritë që janë përjetuar dhe kryer. Vende si Kosova, që kanë kaluar përmes konflikteve të tmerrshme, ruajnë në zemrat dhe mendjet e atyre që i kanë përjetuar një dhimbje që nuk mund të fshihet lehtësisht. E megjithatë, është pikërisht përmes shkrimit që mund të sigurojmë që ai kujtim të mos humbasë. Të shkruash për luftën, për tmerrin dhe shkatërrimet e saj, nuk është kurrë një detyrë e lehtë. Për ata që kanë jetuar me lëkurën e tyre ato vite të tmerrshme, ta bësh këtë do të thotë të kthehesh pas në kohë, të rivizitosh plagë që nuk janë shëruar plotësisht. Është një proces që kërkon guxim, sepse çdo fjalë e shkruar është një akt ndarjeje, e një dhimbje të thellë, një kujtim që nuk mund dhe nuk duhet të harrohet. Megjithatë, është e nevojshme ta bëjmë këtë. Është e nevojshme që brezat e rinj të kuptojnë përmasat e atyre momenteve, jo vetëm për të shmangur që historia të përsëritet, por edhe për të nderuar sakrificën e atyre që vuajtën dhe humbën gjithçka. Të shkruash për luftën, veçanërisht kur e bëjmë këtë përmes një romani që bashkon dashurinë dhe dhimbjen, është edhe më e vështirë, sepse rrezikohet të përkthehet në fjalë e pamendueshmja. Nëse, më tej, protagonistët e asaj historie janë realë, nëse janë njerëz që kanë përjetuar vërtet atë torturë, peshën e narratives e bën edhe më të dhimbshme. Në këto histori, çdo emocion, çdo vuajtje, rezonon në intensitetin e saj maksimal. Për këtë arsye, dua të shpreh lavdërimin tim më të sinqertë për autorin e këtij libri të jashtëzakonshëm. Ai më dha mundësinë të zhytet në një botë që, fatkeqësisht, nuk është shumë larg, por që është tepër e rëndësishme për t’u treguar. Aftësia e tij për t’i dhënë zë këtyre përvojave, për t’i shndërruar ato në fjalë që prekin shpirtin, është diçka e rrallë dhe e çmuar. Dëshiroj ta falënderoj nga zemra për këtë mundësi për të ndarë me mua një histori që më ka emocionuar thellë, që më ka bërë të reflektoj dhe që, pa dyshim, do të më shoqërojë gjatë. E dua Kosovën, një vend që e vizitoj shpesh me kënaqësi, ku kam shumë miq të dashur dhe të sinqertë. Plagët e luftës janë ende të dukshme, por forca, qëndrueshmëria dhe bukuria e kësaj toke dhe e popullit të saj janë po aq të dukshme. Pikërisht kjo tokë na mëson, me shembullin e saj, se sa e rëndësishme është të mos harrojmë kurrë, por gjithashtu sa e domosdoshme është të vazhdojmë të shohim përpara me shpresë dhe guxim.
(Francesca Gallello Gabriel Italo Nel Gòmez, botuese, gazetare, kritike letrare, skenariste, shkrimtare, poete, promovuese)
ANCHE QUESTA È PARTE DELLA VITA - ROMANZO
INTRODUZIONE
Nel cuore del romanzo ANCHE QUESTA È PARTE DELLA VITA si intrecciano storie di sofferenza, coraggio e speranza, raccontando un periodo storico che ha segnato profondamente il destino di un popolo. Ambientato in un Kosovo martoriato dalla guerra, il libro ci trasporta indietro in un tempo in cui la violenza e l'odio sembravano dominare ogni angolo della vita quotidiana. Attraverso le parole dell'autore, che ha vissuto in prima persona la tragedia di quei giorni, il lettore viene accompagnato in un viaggio emozionante, dove la resilienza dell'animo umano emerge in tutta la sua forza.
L'autore, regista, attore e scrittore, ripercorre le tragiche vicende della guerra attraverso la delicata e dolorosa storia d'amore tra i due protagonisti. Nonostante la guerra abbia distrutto e martoriato i loro corpi e le loro anime, il loro amore rimane indomito, un faro di speranza che sfida l'oscurità del conflitto e della sofferenza.
Questo romanzo non è solo una testimonianza storica, ma anche un inno alla memoria di ciò che è stato, affinché il passato non venga mai dimenticato e le cicatrici lasciate dalla guerra possano diventare, infine, una spinta per la costruzione di un futuro migliore.
Invito il lettore ad immergersi nelle pagine di questo racconto, scoprendo le sue sfumature, senza anticipare troppo della trama, per non privarvi del potente impatto emotivo che solo la lettura diretta può offrire.
Il Kosovo ha vissuto anni di orrori, di una sofferenza che non si può descrivere facilmente. Ma come ogni periodo buio, anche questo è destinato a lasciare spazio alla luce della rinascita. Il ricordo di quelle atrocità, per quanto doloroso, deve rimanere vivo affinché la storia ci insegni che le guerre e i soprusi non portano che lacrime e distruzione. Solo attraverso la pace e la memoria possiamo sperare in un domani migliore, dove il ricordo di ciò che è stato serva da monito per le generazioni future.
Raccontare la storia di un paese che ha vissuto la guerra è un atto di memoria fondamentale, un ponte tra il passato e il futuro, che consente alle nuove generazioni di non dimenticare le atrocità che sono state subite e perpetrate. Paesi come il Kosovo, che hanno attraversato conflitti terribili, conservano nei cuori e nelle menti di chi li ha vissuti un dolore che non può essere cancellato facilmente. Eppure, è proprio attraverso la scrittura che possiamo assicurare che quella memoria non vada perduta. Scrivere della guerra, dei suoi orrori e delle sue devastazioni, non è mai un compito facile. Per chi ha vissuto sulla propria pelle quegli anni terribili, farlo significa tornare indietro nel tempo, rivivere ferite che non si sono mai completamente rimarginate. È un processo che richiede coraggio, perché ogni parola scritta è un atto di condivisione di un dolore profondo, di un ricordo che non può e non deve essere dimenticato.
Eppure, è necessario farlo. È necessario che le nuove generazioni capiscano la portata di quei momenti, non solo per evitare che la storia si ripeta, ma anche per onorare il sacrificio di chi ha sofferto e di chi ha perso tutto. Scrivere di guerra, soprattutto quando lo si fa attraverso un romanzo che unisce amore e dolore, è ancora più difficile, perché si rischia di tradurre in parole l’impensabile. Se, poi, i protagonisti di quella storia sono reali, se sono persone che hanno davvero vissuto quel tormento, il peso della narrazione diventa ancora più straziante. In queste storie, ogni emozione, ogni sofferenza, risuona nella sua massima intensità.
Per questo motivo, voglio esprimere il mio più sincero elogio all’autore di questo straordinario libro. Mi ha dato la possibilità di immergermi in un mondo che, purtroppo, non è molto lontano, ma che è troppo importante da raccontare. La sua capacità di dare voce a queste esperienze, di trasformarle in parole che toccano l’anima, è qualcosa di raro e prezioso. Voglio ringraziarlo di cuore per aver condiviso con me una storia che mi ha emozionato profondamente, che mi ha fatto riflettere e che, senza dubbio, mi accompagnerà a lungo.
Amo il Kosovo, una terra che visito spesso con piacere, dove ho tanti amici e amiche care e sincere. Le cicatrici della guerra sono ancora visibili, ma la forza, la resilienza e la bellezza di questa terra e della sua gente sono altrettanto evidenti. È proprio questa terra che ci insegna, con il suo esempio, quanto sia importante non dimenticare mai, ma anche quanto sia fondamentale continuare a guardare al futuro con speranza e coraggio.
(Francesca Gallello Gabriel Italo Nel Gòmez, editore, giornalista, scrittrice, sceneggiatrice, critica letteraria, promotrice)