Ardit Faja – Cikël poetik (shqip-italisht), (Nën kujdesin e Rifat Ismailit)
Moderator 
ARDIT FAJA
Ardit Faja, lindur më 29 nëntor 1974 në Durrës, është artist, skenograf dhe specialist kulture. Ka përfunduar Liceun Artistik “Jan Kukuzeli” dhe më pas Fakultetin e Artit Dramatik, në profilin Skenografi–Kostumografi, në Akademinë e Arteve të Bukura në Tiranë.
Në karrierën e tij ka punuar në institucione të shumta kulturore dhe artistike si skenograf, piktor ekzekutiv, ilustrues, regjisor filmi të animuar, dekorator te TOB, si dhe pedagog në Liceun “Jordan Misja”. Për shumë vite ka administruar “Sallonin e Artit FAJA”.
Ka qenë gjithashtu specialist dhe operator në institucione shtetërore si KQZ dhe AQSH. Prej vitit 2021 mban detyrën e Specialistit dhe Drejtorit për Kulturën në Bashkinë Shijak.
Është anëtar i shoqatave të kineastëve, animatorëve dhe ilustratorëve shqiptarë. I specializuar në skenografi, kostumografi, film të animuar, arkivim dokumentesh dhe multimedia.
Përtej kètyre impenjimeve, ai gjen kohën ti dedikohet edhe poezisë.
***
Ardit Faja, nato il 29 novembre 1974 a Durazzo, è un artista, scenografo e specialista della cultura. Ha completato il Liceo Artistico “Jan Kukuzeli” e successivamente la Facoltà di Arte Drammatica, indirizzo Scenografia–Costumistica, presso l’Accademia delle Belle Arti di Tirana.
Nel corso della sua carriera ha lavorato in numerose istituzioni culturali e artistiche come scenografo, pittore esecutore, illustratore, regista di film d’animazione e decoratore presso il Teatro dell’Opera e del Balletto, oltre che come docente al Liceo Artistico “Jordan Misja”. Per molti anni ha inoltre amministrato il “Sallonin e Artit FAJA”.
Ha lavorato anche come specialista e operatore in varie istituzioni
statali, tra cui la KQZ e l’AQSH. Dal 2021 ricopre il ruolo di Specialista e Direttore per la Cultura presso il Comune di Shijak.
È membro delle associazioni dei cineasti, degli animatori e degli illustratori albanesi. È specializzato in scenografia, costumistica, film d’animazione, archiviazione dei documenti e multimedia.
Oltre a questo, trova anche il tempo di dedicarsi alla poesia.
DUAR QË VIZATOJNË
Nën shiun e ftohtë të një muzgu dimri,
kur ti pas palltos veten shtërngon,
një kumbull pa gjethe poshtë në kopsht,
femrën e zhveshur, gjithmonë më kujton.
Shtrëngon veten e shkreta, nën shi,
duke u lëkundur nën krahët e erës,
e kur sjell ndër mend freskinë e pranverës,
fatin e saj mallkon tani.
LE DITA CHE DISEGNANO
Sotto la pioggia gelida di un crepuscolo d’inverno,
mentre tu ti stringi forte dentro il cappotto,
un susino spoglio, giù nel giardino,
mi riporta sempre alla mente una donna nuda.
Si abbraccia da sola, povera creatura,
sotto la pioggia, ondeggiando tra le braccia irrequiete del vento,
e quando ricorda il respiro fresco della primavera,
ora non può che maledire il suo destino.
DUAR MBI TAVOLINË
Shtëpia ime,
është e vjetër shumë,
të vjetra janë muret,
mezi mbahen në këmbë,
gëlqerja diku nuk është,
suvaja vende-vende ka rënë.
Por dielli çdo ditë e ngroh dhe atë,
me rrezet e tij e rrethon ngado,
më duket sikur lozin me njëri-tjetrin,
herë në kohë të mirë,
e herë në ditë me shi.
Unë i kënaqur jetoj,
brenda shtëpisë sime të vjetër,
ku u plakën Nëna dhe Babai im,
ku vite të tëra jetova me njerëz,
ku një mëngjes,
Gjyshja vdiq nën një rënkim.
Shtëpia e vjetër,
ashtu ndoshta do të mbesë,
ndoshta atëherë,
mund të mos jetoj më brënda saj, gëlqere,
natyrisht që pak do të ketë,
suvaja,
sigurisht që do të ketë rënë.
MANI SUL TAVOLO
La mia casa
è antica, davvero antica.
Le pareti, consunte dal tempo,
a stento stanno ancora in piedi;
la calce manca in più di un angolo,
e l’intonaco è caduto in molti punti.
Eppure il sole, ogni giorno, la raggiunge,
la scalda piano, la circonda di luce;
pare che giochino insieme,
a volte sotto un cielo sereno,
altre volte tra pioggia e nuvole.
Io vivo sereno
nella mia vecchia dimora,
dove mia madre e mio padre sono invecchiati,
dove per anni ho condiviso la mia vita con altra gente,
dove una mattina
mia nonna spirò con un lieve sospiro.
La vecchia casa
forse così rimarrà;
e forse, allora,
io non abiterò più al suo interno.
La calce,
ne resterà soltanto un’ombra;
l’intonaco,
sarà ormai crollato del tutto.
DUAR PAS KOKËS
Sot është ditëlindja jote,
o Ati im!
Sot të uroj të bëhesh “njëqind”,
o Ati im!
Sot në mars Ti do të vish,
o Ati im!
Sot në mes tij, je edhe Ti,
o Ati im!
Do të gjej në lulet e verdha të mimozës,
Do të gjej në lulet e bardha të qershisë,
Do të gjej në cicërimat e ëmbla të zogjve,
Do të gjej në pikturat, e mbështetura mbi muret e shtëpisë.
Gjithmonë,
Ty,
do të gjej atje,
o Ati im!
Gjithmonë,
duke qeshur dhe punuar,
siç dije Ti,
o Ati im!
Gjithmonë,
në mes ngjyrash,
letrash,
telajosh,
o Ati im!
Gjithmonë,
duke krijuar,
o Ati im!
MANI DIETRO LA TESTA
Oggi è il tuo compleanno,
o Padre mio!
Oggi ti auguro di arrivare ai cent’anni,
o Padre mio!
Oggi, in questo marzo che rifiora,
tu ritorni,
o Padre mio!
Oggi, in mezzo alla sua luce,
sei anche tu,
o Padre mio!
Ti ritroverò nei fiori gialli della mimosa,
ti ritroverò nei candidi fiori di ciliegio,
ti ritroverò nel canto dolcissimo degli uccelli,
ti ritroverò nei quadri appoggiati alle pareti di casa.
Sempre,
te
ti ritroverò là,
o Padre mio!
Sempre,
a sorridere e a lavorare,
come solo tu sapevi fare,
o Padre mio!
Sempre,
tra colori,
fogli,
tele,
o Padre mio!
Sempre,
creando,
o Padre mio!
Nën kujdesin e Rifat Ismailit -
