Cikël me poezi nga Panajot Boli
Moderator 
VETEM...TË DY
Ti le vetminë të shtrihet në krevatin tend bosh
Të mbuloj kokën me pelerinën e heshtjes gri
I flet hënës që të vi të ulet pranë teje si motër
T’i hapesh zemren për brengën që të mundon ti.
Me terrin fantazmë grindem i vetem edhe unë
Po i çjerr çarçafin natës që më mbyt në zagushi
U vjen keq yjeve e me dritën e tyre me puthin
Të lundroj pak me ta,të më ulin këtë dreq aritmi
Mos ndofta hëna fton sonte për darkë dhe yjet
Dhe në lendinën e endrrave t’u shtroj një gosti
Pres mbremjen të kulmojë me dehjen e hënës
Në një cep të takohemi fshehtas, pa renë në sy
SONTE ERA ËSHTË E TRISHTUAR
Më trishton kjo ulerimë e butë e erës sonte
Që vjen si angullimë e qenit
Në koliben e ftohtë të natës
Kukuvajkën nuk e lë të thotë ankthin e saj.
Ah, kjo erë si qan,,si vajticë aspak s’pushon
Për pemët që janë lakuriq
Për malin me shpatulla jashtë
Për thellëzën që u tremb nga perendimi i murmë.
Muzikë funebër kjo erë sonte ,me tis melankolie
Për sytë e vjeshtës që zveniten
Për gjoksin e fushës që mërdhin
Për hënën që shtrëngon trikon e verdhë si e mpirë
Simfoni me nota pikëllimi, me pikla psherëtimash
Për qiellin që i rudhin fytyrën retë
Për lejlekët që ikin me ankth mbi dete
Për harabelin e shkretë që do ngel jetim mbi gardhe
Era sonte është e përmalluar, me renkim të shurdhët
Për pritjen boshe të asaj mbremje vjeshte
Për sytë e lotuar të vajzës në dritare
Për dhimbjen time të plagës së lënduar të pambyllur
SI BALADË
Një lule mali e brishtë u dashurua me shkembin
Ia zbuti zemrën e gurtë me hiret e saj të bukurisë
Aty në ag e përendim, si dy dashnorë të arratisur
I vdekuri dhe e gjalla, si në baladat e lashtësisë
E puth me petalet e saj të vesuara herët në agim
I ndizet gjaku shkembit dhe e shtrëngon në gji
Nga turpi seç skuqet lulja e bëhet e tëra flakërim
Diellin dhe flladet fton i dashuri, për çiftin çudi
Kjo lule e bukur e malit të fshatit tim nuk mbahet
Me shkembin kokëkrisur ka renë thellë në dashuri
Ah,ç’më kujton baladën e Katerrinëzës me trimin
I çartë si trimi, shkembi,e lulja e bukur, çmenduri
Rrenjët e lules zemrën e shkembit puthin me endje
Nuk i shqiten të dashurit,rufisin të ëmblën lumturi
Aty rrezë malit,me këngën e thellëzave në mengjes
Të dy të përqafuar fort,si dashnorë të marrë në arrati
PSHERËTIMË...
Shi i shtruar..shi i fortë...edhe terr
Terri i zi edhe shi
..Zbrazëti.
Vetëtin.. vetëtin...edhe terr
Terri zi edhe vetëtimë
...Drithërim.
Bubullon...bubullon...edhe terr
Terri zi dhe bubullimë
...Shpirtshtrëngim
Natë e ftohtë...natë nursëz..edhe terr
Terri i zi edhe pa henë
...Grykëzënë
Qielli hesht...ngasheren... edhe terr
Terri i zi dhe pa yllësi
...Lagështi
Pika shiu,,,vetëtin..edhe terr
Terri i zi dhe bubullimë
...Sytrishtim
Pika shiu ... vetëtin.. edhe terr
Terri i zi dhe shpirtmallim
...Psherëtimë
M’U DHIMBSEN GUSHKUQËT
M’u dhimbsen sot gushkuqët mbi gardh
Tek pulitnin sytë e tyre mes shiut si jetimë
Horizonti i nxirë u hakërohej vetullvrenjtur
Vallë,të ngratët, sonte,ku do gjejnë strehim?
Tek u ndaja ushqim pulave e gjelit të kuq
Me sy të përvuajtur po më ndiqnin si fakirë
Poshtë gardhit u hodha një grusht me grurë
Ngriten kokat pulat,edhe atyre u erdhi mirë
Të ndrojtur zbriten dhe çukitnin me nxitim
Në çdo çukitje dërgonin një falemnderim
Ato. të mirat, të kënaqur u nisen mes shiut
E unë i ndiqja me sy,e ndjeja një lehtësim
