Adelina Xhaferi - MOHIM GJIFSHEHURASH dhe BREZA GRASH

Adelina Xhaferi - MOHIM GJIFSHEHURASH dhe BREZA GRASH
MOHIM GJIFSHEHURASH 
 
M'lan' pa atdhe gjifshehurat e majit
e n'rrjedhën e ngadalshme t'ëndrrave 
m'i prenë dhe flokët
tundim për një trim dalë bese;
dhe më pas, mbi gjoks pëlhur' t'kuqe 
sërish me dhunë m'lëshuan,
t'i përgjumja ndër të, ëndrrat e moçme.
K'shtu m'bën' ta shihja veten n'çaste muzgu...
E fshehtë për ty nga çdo anë t'isha,
pa e ditur kurrë
se ç'i lidhte t'ma mohonin atdheun.
T'shkret' n'gjoks e t'etur n'buz' m'bën'. 
 
E di që një t'diele
kam për t'ia rrëfyer murgut k'të dhimbje
e pa atdhe kam për t'i thën' se m'lan'.
N'të kam për ta l'shuar dhe buz'qeshjen e fundit
edhe po t'mos e çojë te ti
sërish kam për ta lutur që gjifshehurave t'ua lë dhimbjen time.
Le ta thot' dhe ai, se imi atdhe i mohuar
isht’ gjoksi yt.
 
BREZA GRASH
 
Kur linda n’agun e s’mërkurës
ia mbyllën shtëpis’ der’n e madhe
t’mos m’i shihte syt’ bota,
n’dritaret e heshtura kah udha
perde t’zeza vu dor’ e fatit,
mbi timen MË ran’ mallkime t’shumta
e për GJYSHEN dhimbje t’re l’shoi dita.
N’krah’ s’më morën me dashuri,
shkëndija urrejtjeje n’ball’ u rëndonin,
shamizezat e ngujuara me ego burrash
n’djep druri ma kufizuan dit’n e par’…
T’mërkurën e zez’ për timen MË…
timen GJYSHE…
timen jet’ n’prag dëshirash.
Dhe emrin ma lan’ me der’ t’mbyllur
n’errësir’ t’dhomës s’simes MËJE,
larg dhe prej hënës
mbyllur n’sht’pi t’heshtur fshati;
ma shkruan fatin n’hajmali qafe
e lan’ mbi MU’ urrejtje t’reja;
teksa n’gjoks hën’ e natës s’par’ m’ra
bashkë me lotët e simes MËJE,
fshirë me cep t’shamis’ s’zez’…
t’ziut fat n’breza grash.