Valbona Kolaveri (Cikël poetik -I-)
Moderator 
Valbona Kolaveri
SHOQE TË ÇUDITSHME
Dikur,
Diku dēgjova
Qē motrat janē shoqe të çuditshme,
U mahnita nga habia,
Ndoshta,
Ngaqë vijnë ndryshe rimishërimesh nga të tjera ngjizje ,
Në ndalesat e posaçme nëpër kohë udhëtimesh ,
E kështu, prekin çdo skaj të segmenteve
të përballjes së mundimshme në me vetesh,
Të frikēs së mosnjohjes,
Të mosikjes së përjetshme,
Atje përtej dritës
Aty,
Gjatë ato njëra tjetrën pritën,
Se largesat sjanë gjē tjetër vecse kohë,
Kohë dhe dimensione të arritshme,
Veshur pritje dhe dëshirē,
E zvogēlohet koeficientësh tkurrjeve
Kalkuluar me stigma vështrimesh nëpër fate
Dëshpërimesh,
Por që barqeve barsur prej nga vijnë në këtë botë,
Sido që syve ato puthen,
Janë në veçantinë e tyre
Në misterin dashuri.
MALL I GUSHTIT TË DRUNJTË
Ai u nis që pa gdhirë
Udhës së eshkët gushtit të drunjtë ,
Ngarkuar shpirtit sfilitës
Mori me vete një çantē brengash ,
Udhëhequr vetmisë nën romuze
Rënduar çaste pendesash dhe mall
Nxitoi të shihte nënën me sytë e vogëlisë
Koha si një breshkē e mbledhur nën zhguall,
Ja kish dhënë një mijë lutje t’ia zhbrazte nē prehër
Ta bekonte si dikur preludeve të fëmijërisë
Tek shqepnin ngadalë arna kujtimesh
Ti ulej në gjunjë e t’ia puthte amanetet,
E shihte si ajo zvogëlohej në trup çdo ditë shēndërrimesh
Një dritē brënda shpirtit i ndizej teksa lehtë duarve e prekte
Të ngulfatur barqeve të ankthit
Kishin kohë pa u parë,
Puthën kripë lotësh faqesh tek u rridhnin
Mbuluar përqafimesh ,
Si dy të porsaardhur nga njē kohë e largēt
HESHTJE
Unë,
Heshtje e dhembsun
Ti,
Mall i murosun
Shtat pash nën dhe
Piskamë
E shpirtit të idhnum
Nën vaj
Çilja derën andrrës
Se po du
Me të pa
Hapja natës sytë
Vetëm nji dekikë
E mandej,
Mandej
Çlodhu,
Atje larg
Brigjeve të jehonës
Shtriu
E ndij
Aty për mu
Kur era t’vijn
Me një shirok
Dije
Se njaty
Për ty kam lotin
UDHËT E VETVETES
Në udhët e mistershme të vetvetes,
Hija e shpirtit tim
Eshtë e gjatë,
Ka krahët e një shpendi
Që herë me duket sterr ,
Ku si nje korb vertitet
Të hajë ngadalë vetveten,
Të bërtasë zēçjerrë
Nga brejtja e gjate neteve,
Shumfish zbërthyer ,
Në faktorin më të thjeshtë
Frymën,
Qe peng e la ngahera lutjeve
Dhe here si të një falkoi,
Që rend me hov të ngrihet
Për të mos rënë ujrave thellë,
E krahët mos ti këputen,
Dhe pse dhimbjen
Duhet ta harrojë,
Të mbrrijë aty ku duhet
Me fuqine e plotë ,
Ku rrënjêve të mia thërras
Të mbledhë energjinë e mirë,
Drejt udhës së dielltë
Të faljes ,
Ku të mos ndëshkohet më
Me sqepin e një korbi,
Që më pas dalngadalë,
Pak nga pak të vdes
Dhe pse mbetem gjallë.
KUR PUTH INATET
Mosdashja po puth në mjerim inatet,
Dhe rend pas epshit të rrejshëm
Natë dhe ditë
Ajo ka harruar si rrotullohen fatet,
Zemra deri atëherë do i jetë zbrazur
Kur do të dojë të puthë me afsh dashninë
HIJET
Ecën gjithnjë përbri meje një hije,
Ka çehre të dukshme
Prej të çmenduri,
E shtat prej të pamunduari
Përmasat i ka të nje laneti
Që duket se ka zbritur nga fundi i planetit,
Dhe bojën e ka të mbyllur
Si të një katrauri ngjyer me të zezën e një të pafytyri
Përbri meje qëndojnë shumë prej tyre,
Më duken të shumfishuar iluzionesh
Prej tmerrit,
Bllokojnë energjitë e lëvizjes
Tejdukshëm duken e zhduken sikur mbijnë nga ferri.
...........................................
