Lyra Goga - DUHEN DY PËR TË VALLËZUAR
Moderator 
DUHEN DY PËR TË VALLËZUAR
Letra i rikthen dy a tre vite përpara. Një ftesë për të nisur vallëzimin, taman si nëpër ballot e vjetra. Vetëm se në vend të kësaj, atyre iu ngatërruan këmbët dhe u rrëzuan keqas në dyshemenë e fortë. Sot, teksa ecin me kujdes, nuk duan të kujtojnë netët në ballo, por ftesa u ngacmon kujtimet.
“Shumë e bukur letra.”
“Pajtohem, por fjalët brenda nuk ishin të vërteta.”
“Ishin.”
“Jo. Gjithçka ngjante me përrallë dhe ndoshta prandaj ke krijuar të pavërteta edhe aty. Më ke ftuar vetë dhe...”
U kujtohet se nuk kishin vallëzuar, pavarësisht perpjekjeve. Ecjet e fundit i kanë ndihmuar me realitetin, por sonte seç u rikthyen në dy të rinjtë e ngazëlluar për vallëzimin, andaj nuk mund ta kontrollojnë dot inatin.
“Kam provuar më shumë se një herë.”
“Më kujtohen letrat, nuk përkonin me hapat tua në vallëzim, ani pse fjalët krijonin një melodi që nuk ishte dëgjuar më parë.”
“A nuk e ke menduar kurrë që ishe ajo që e ndali muzikën? Pa trohë dhimbjeje.”
“Unë faj që ti nuk vazhdove vallëzimin?”
“Nuk e paske menduar.”
“E di, e kam pranuar. Sidoqoftë, të dy ishim në vallëzim kur u rrëzuam. Nuk mund ta bëja e vetme.”
“Je e tmerrshme në vallëzim.”
“Ti i mirë, thjesht jo me mua.”
“Ishte vallëzimi i gabuar, asgjë më shumë.”
“Më shumë do thoja hapat e gabuar, nejse.”
“Kohë e gjatë ka kaluar. Ftesa ende është e bukur.”
“Po, sigurisht, ajo nuk ka ndryshuar.”
Ata kishin ndryshuar, të dy ka kohë që kanë hequr dorë nga vallëzimi. Letra mban ende fjalët që të ftojnë për në ballon e shumëpritur dhe ka po atë trëndafilin e kuq në sipërfaqen e pikturuar me kujdes. Asgjë nuk është zbehur në letër. Çdo gjë është zbehur në jetë. Të ulur afër njëri-tjetrit, hija e një vallëzimi që nuk ndodhi kurrë u kalon rreth kokës, pak në siklet shtyjnë me dorë ajrin.
“Kam marr shumë letra pas kësaj.”
“Nuk e dyshoj.”
“Bëj shaka. Në fakt ishte e fundit. Nuk shkruan më kush letra të tilla. Përveç teje.”
“As unë nuk e bëj më.”
“Bëje prapë, ndoshta e bind dikë për vallëzim.”
“Ajo punë nuk është prioritet tani.”
“Në rregull.”
Një përjetësi ka kaluar prej kohës kur u takuan për herë të fundit. Pista e vallëzimit ka mbetur e njëjtë, ata me flokë të thinjura e fytyrën me rrudha. Salla e zbrazët, ajo vallëzon e vallëzon, vetëm. Nuk ndalet. Duket si një zanë e magjepsur. Ai i afrohet me një letër të zezë në dorë, ku është pikturuar një trëndafil i kuq. I jep fletën dhe brenda, mbi disa fjalë të imëta, një pyetje e madhe e shkruar me të kuqe “Do të vallëzosh me mua?”
Të dy vallëzojnë në mes të sallës, duke iu ngatërruar hapat dhe me dhimbje në tërë trupin e plakur. Po në të kaluarën, vallë, nga çka u vinte dhimbja? Nuk ndalen, vallëzojnë në tërë sallën pa e lëshuar letrën nga dora.
“Je e tmerrshme në vallëzim.” I thotë plaku me seriozitet.
“E di, kurrë nuk u përmirësova. Por, unë po kënaqem.”
“Edhe unë.”
“Të mos i ikim kurrë vallëzimit të gabuar - është ai i duhuri.” Dhe të dy qeshin me të madhe nën tingujt e melodisë së letrës, tinguj që i dëgjojnë për herë të parë.
“Më duhet të mbyllë sallën, si t’i largojmë nga këtu?”
“E si mund t’i largojmë, janë kaq të ëmbël” ia kthen punëtorja me sytë e përlotur.
“Po si vallëzojnë pa muzikë?”
“Ata dëgjojnë muzikën e tyre.”
“Si shumë qenke përfshirë në këtë histori.”
Punëtorëve iu bashkohet një i tretë dhe buzëqesh me pamjen e përrallave. Ai i njeh. Ka të njëjtën moshë me ta.
“Jeni te rinj e ndoshta nuk dini nga vallëzimi. Por po u rrëfej pak historinë e atyre të dyve që u keni ngulitur sytë. Kanë shumë e shumë vite që nuk takohen. Gjatë asaj kohe ai humbi kujtesën e ajo mendjen. Atij nuk i kujtohet gjë prej gjëje, përveç që në ora tetë të mbrëmjes dikush e pret për ftesën që e kishte pikturuar si i ri. Ajo nuk di gjë për vetën, as për jetën. Vallëzon ditë e natë, deri sa më nuk e mbajnë këmbët. Fytyra i ndrit kur i bashkohet edhe ai. Kur është vetëm pëshpërit që vallëzimi kërkon dy persona, ani pse ajo nuk është valltare e mirë.”
Të rinjtë mbesin gojëhapur.
“Po a kanë vallëzuar edhe më herët?”
“Nuk di asgjë me siguri. Disa thonë që pavarësisht dëshirës, nuk kanë shijuar asnjëherë një vallëzim bashkë. Epo, tash e bëjnë çdo natë.”
Vajza beson se është pikërisht lëngimi për një vallëzim që i solli në këtë gjendje, por nuk e thotë me zë të lartë.
“A e njohin njëri tjetrin?”
“Jo. Çdo vallëzim është hera e parë.”
“Ndoshta duhet vazhduar së takuari për herë të parë, deri sa ta njohim njëri-tjetrin vërtetë. Më kujton këtë rresht nga libri i asaj shkrimtares, si e kishte emrin...”
Plaku qesh dhe sikur bën zbulimin më të madh: “Pikërisht kjo grua që ke përpara është ajo që ka shkruar fjalët.”
“Jo...”
“Të dy shkrimtarë janë, ishin. Ai është poeti i njohur nga vendlindja ime. Gjynaf si janë katandisur. Por, duken të lumtur. Më të lumtur se përpara.”
“Sa keq që nuk shkruajnë dot këtë histori.”
“Nuk kanë nevojë, më në fund po e jetojnë”
5 vite më vonë
Trëndafili i pikturuar në letër, ai i gjallë mbi varr, ngjitur me ftesën. Ajo vallëzon me lot në sy. Kështu e kalon errësirën e natës. Ai i iku vallëzimit, edhe një herë tjetër. Ajo i bërtet qiellit e i thotë që vallëzimi është për dy, nuk bëhet dot vetëm. Kur lodhet shtrihet mbi varr, te miku i letrave dhe i jetës, tash vdekjes, dhe me ftesën në gji bie në gjumë.
Dy kalimtarë rasti ndalojnë para kësaj skene. Historia nuk është më e re për askënd në qytet, por i bën të ndalen e të vështrojnë. Vajza nxjerr një bllok, ulet mbi një varr e fillon të shkruaj. Djali i kthehet me habi:
“Vërtetë kështu do të kalojmë natën, në varreza ku dikush ende mban ftesën, dikush vallëzon e tjetra shkruan? Sa të çmendur që janë këta shkrimtarët!”
