Bujana Xhindoli - KUAJT FJETËN

KUAJT FJETËN

Reumatizma ia kishte shtrembëruar gishtërinjtë e shkurtër, edhe pse duart i kishte ende të forta. Lidhte e zgjidhte tela, ndërtonte çati ndër fshatra. Ishin vite kur ustallarët e mirë numëroheshin me gishta, ashtu si njerëzit. Në malësinë e jugut gurëgdhendësit kishin emigruar në shtetin fqinj më së shumti. Ata që patën mbetur kishin zgjedhur çukat e malet për të gjezdisur dhi e dhenë - larg prej ngasjes së erës e të ligut. Sarini, burri me shtatin e shkurtër, zgjatej çative mbi muret e gurtë, pa u fjalosur e shkëmbyer duhan nga kutia me kënd. Me çekiç në dorë zgjonte drenushat mëngjeseve në pranverë dhe zbonte ujqërit në dimër. Me ditë të tëra rrinte larg gjashtë fëmijëve dhe së shoqes. I piqej buza për ta! Në çdo goditje çekiçi, nga një tingull dilte prej gurit dhe i hynte në zemër. Pas çdo tingulli krijonte një fjalë, pastaj një tjetër, një tjetër... gjersa me to arrinte të krijonte poezinë e radhës për gruan. Ajo ishte e bukur. Kur ai mbërrinte në shtëpi, pas darke, në vatrën e oxhakut të gurtë, zjarri përflakte dhomën dhe sytë e tij. Fëmijët shkonin për të fjetur, ndërsa ai i recitonte poezi asaj, fytyrëbardhës. Ishte fundvjeshtë. Sarini mori me vete karrocën, të vetmen mbajtëse për barrat e shtëpisë. I duhej andej nga do të shkonte - për mjetet e punës, shtrojet e gjumit, veshjet dhe ushqimin. Dy kuaj të bardhë tërhiqnin biroçën me katër rrota. Shirat e rrëmbyer kishin shpëlarë kumin e bardhë të gurëve. Vende-vende rrotat e karrocës ngecnin. E shtynte lehtë nga pas. Diçka nuk po shkonte mirë. S'ishte në humor. Nuk donte të ecte, as të punonte. Sikur të kthehej! Ndërsa mendonte këto, e kishte harruar fare karrocën dhe kuajt. Kur hodhi sytë nga ta, pa biroçën e përmbysur dhe kuajt duke fjetur sipër saj. "Çudi", mendoi "kurrë nuk i kam parë të flenë kështu". Iu shkoi pranë. Asnjëri prej tyre s'merrte frymë. Sarini u mek. Vrapthi shkoi drejt shtëpisë. Në derë gjeti bardhoshen e tij. - Eja, shpejt! Kuajt po flenë! Pasi tha këto fjalë, vendosi kokën mbi supin e gruas dhe u ngashërye. - Sarin, qetësohu! Thirri mendjes! Ç'thua kështu? E si mund të flenë tani kuajt? - i thoshte ajo. Në pragun e derës dolën fëmijët njëri pas tjetrit. Asnjëri prej tyre s'foli. Iu afruan të atit. E përkëdhelnin dhe i fshinin lotët. Qëndruan gjatë ashtu, të gjithë pranë Sarinit. Shkoi dita e erdhi mbrëmja. Atë natë ai nuk lexoi poezi. As zjarri nuk u ndez në vatër. Të vetmet fjalë që thoshte ishin - kuajt fjetën... Atë mot në fshat fjetën edhe kuaj të tjerë. Thoshin se murtaja i fshiu nga faqja e dheut një e nga një. Sarini fliste fare pak. Hynte në bisedë vetëm kur flitej për kuaj. Kështu mbahet mend në fshat - Sarini me kuajt e bardhë.