Vargjet e poetes Angela Kosta (Përkthehen në frëngjisht nga Nina Lys Affane)
Angela Kosta ka lindur në vitin 1973 në Elbasan (Shqipëri). Ajo jeton në Itali që nga viti 1995, Angela Kosta ka botuar 11 libra dhe ka përkthyer edhe libra të disa autorëve. Poezitë e saj janë përkthyer në disa gjuhë dhe janë botuar në revista ndërkombëtare: Itali, Angli, Amerikë, Gjermani, Rusi, Liban, Kore e Jugut, Poloni, Portugali, Brazil, Taxhikistan, Indi, Siri, Marok, Hungari, Kirgizistan, etj. Ajo është ambasadore për kulturën dhe paqen në Bangladesh, Marok dhe Poloni. Ajo është anëtare e Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Polonisë, Greqisë, Italisë, Hungarisë, Elitës së Arabëve, Algjerisë, Egjiptit. Ajo është vlerësuar dhe nderuar me certifikatat e vlerësimit të akorduara nga shoqatat, organizatat, gazetat dhe revistat kombëtare dhe ndërkombëtare. Angela Kosta është: akademike, përkthyese, shkrimtare, poete, eseiste, promovuese, gazetare, redaktore.
Ajo gjithashtu bashkëpunon me shumë revista dhe gazeta në: Itali, Shqipëri, Belgjikë, Greqi, Amerikë e Liban.
Ti... Grua...
Martire e brishtë
e tkurrur me vështrimin e përhumbur
aty ku nuk ekziston një fije zëri
britma dëshpërimi nga jeta e ndotur
në lotët e përzier me baltën e kuqe,
thonj... gërvishtje
mishëruar brenda shpirtit të përvuajtur.
Zhvishu nga gjithçka që mohon
"Perëndeshën" brenda teje!
i durimit, i dhunimit!
maskën e errësirës së përjetshme.
grimcat e buzëqeshjes tënde të rrallë
e lagësht në buzët e tua.
sërish jeto!
Këndo! Buzëqesh!
burgut të jetesës së neveritshme
Ti... grua...
Madhështore... Unike... Hyjnore.
Jeto!
më kot një lule po kërkoja
të kishte aromën tënde të ëmbël.
Duarbosh u ktheva
dhe teksa të pashë të flije
i magjepsur
e kuptova se askush dhe asgjë
qoftë edhe një lule e rrallë
do të krahasohej me bukurinë
dhe freskinë tënde të parezistueshme.
Elle collabore également avec de nombreux magazines et journaux en : Italie, Albanie, Belgique, Grèce, Amérique et Liban.
LA FEMME DIVINE RENAÎT
Toi, femme...
la martyre frêle et rétrécie
avec un regard hanté
où il n'y a ni un fil de voix ni d'espoir
Juste des Cris de désespoir
la vie sale en larmes mêlées de boue rouge,
les ongles...
égratignure incarnée dans l'âme affligée.
Toi … femme...
Lève-toi encore!
Abandonnez tout ce que vous niez
La "Déesse" en vous!
Libère-toi des contraintes,
de la lenteur, de la brutalité!
Délivre-toi du voile qui se dissipe,
du masque des ténèbres éternelles.
Libère-toi de celui qui ne mérite pas ta présence
se reflètent sur vos lèvres.
Toi… Femme...
Réjouis-toi à nouveau!
Ouvre tes mains là où se trouve la force vitale!
Refleuris à nouveau!
Chante!
Sourie!
Crie pour que tu sois libéré de cette vie abominable en prison
qui définit ton voyage.
Toi… femme...
Magnifique...
Unique... Divin
Vivre!
J’ai cherché en vain une fleur
qui avait ton doux parfum.
Je suis revenu bredouille
Et pendant que je t’ai vu dormir
envoûté
J’ai compris que rien ni personne
Pas même une fleur rare
Ne se comparerait à ta beauté
à votre fraîcheur la plus irrésistible.