Ilir Bobo (poezia Orfeu)
Moderator 
ORFEU
Më erdhe mbrëmë sërish në ëndërr,
Të përqafova me mallëngjim,
Si për çudi, më shihje vëngër,
Në fole të zemrës më le trishtim!
Më le trishtimin për buzët e çara,
Në rozë dhe vishnjë, si thela shege;
Dikur një toskë s'e priu e mbara,
I mjeri dashuroi një gege.
E unë si Orfeu do ia marr këngës,
Me telat e lirës së tij magjike;
Lulet do çelin për shkak të brengës,
Do ngazëllehen dhe bishat gotike.
Bishat rojtare pranë Portës së Hadit,
Do lejojnë ta hapë me vargje hyjnie;
Plandosur nga dhimbja e helmit të gjarprit,
Të shuhet përjetë një bijë perëndie?!
Me ngulm do kërkoj të t'nxjerr nga aty,
Nga bota e nëndheshme e mbajtur peng;
Dreqi dhe i biri s'më ndan dot nga ti,
Në Liqenin e Zjarrtë do t'i kredh me rreng.
Me rrengun e një poezie hyjnore,
Që ndoshta kthen edhe kohën mbrapsht;
Të lodrojmë të dy në lëndinat përrallore,
Si Orfeu dhe Euridika, perëndia dashtë!
Mos eja në ëndërr, por në realitet
Dhe pse dëshirën s'e realizoi dot Orfeu;
Mos harro, në Itakë u kthye vërtet,
Te Penelopa një ditë, Odiseu..!
Kthehu!
Shkroi: Ilir Bobo
Fier, më 10. 03. 2020
