Angela Kosta shqipëron vargjet e poetit Mohamed Ellaghafi
Moderator 
MOHAMED ELLAGHAFI
Mohamed Ellaghafi është poet, shkrimtar dhe botues maroken, lindur më 7 dhjetor 1960 në Casablanca. Mohamed është themeluesi dhe Presidenti aktual i Universitetit maroken të Shkrimtarëve si dhe themeluesi i Çmimit Kombëtar të Poezisë në Marok. Mohamed ka botuar më shumë se 15 libra, duke filluar nga poezia e deri te tregimet e shkurtra. Mohamed ka qenë pjesëmarrës në konferenca të rëndësishme kombëtare të poezisë arabe. Ai konsiderohet si një nga pionierët e poezisë moderne në Marok me fillimet e tij që datojnë nga fillimi i viteve 1980 si themeluesi i Lëvizjes Poetike (5 Ndiesitë), lëvizje artistike e cila doli në përputhje me rrjedhën e modernizimit.
Aktualisht, Mohamed boton në revistën Katari Doha, gazetën londineze Al-Zaman dhe revistën egjiptiane Al-Ahram. Përveç kësaj, Mohamed është vlerësuar nga Ministria e Kulturës marokene në vitin 2019, në Bejrut dhe Kajro në vitin 2014 ashtu sikurse edhe nga disa shoqata prestigjioze si në nivelin kombëtar po ashtu edhe në atë ndërkombëtar.
Veprat e tij janë përkthyer në disa gjuhë, duke përfshirë ato në: anglisht, frëngjisht, persisht, gjermanisht, shqip dhe italisht.
KJO POEZI
Kjo poezi mishin tim gërryen
Ndërsa ti gjakun tim pi
Apo frymëmarrje të zhytura
Në dhimbje.
Nuk do të fajësoj diellin për perëndimin,
Kokën pas nuk do ta kthej
Teksa numëroj minutat e jetës sime.
Askush nuk do të më besonte nëse them
Frikë të madhe ka në kokën time
Dhe ferr në kraharorin tim.
Askush nuk do të më besonte
Në mosvrapimin ndaj dashurisë
As e dashura që në letrat e mia ankohet.
Kjo poezi mishin tim gërryen
Teksa sfidoj kontinentin e zemrës sime
Në kërkimin e një titulli
Për një dorëshkrim të ri.
Kjo poezi mishin tim gërryen,
Gjaku im i zi mes buzëve të tua vlon
Dhe në udhëkryq të gjoksit tënd
Përvuajtja e ditës psherëtin.
Kjo poezi mishin tim gërryen
Edhe tokën, edhe të dashurën,
Dhe retë që nga sytë e mi pikojnë.
Midis teje dhe meje,
një mijë fllade dhe një pëshpëritje e lehtë,
E kjo zhurmë mendimet errëson
Për pak varrosa atë çka
Nga kockat e mia kishte mbetur
Po të mos kishte qenë
Rikthimi i arsyes ndaj poezisë.
Kam kaluar këtu për brigjet duke menduar,
Duke i buzëqeshur gjithë kësaj zbrazëtie
Që nuk përmban asgjë tjetër veç hijes tënde.
Në shkumën e valëve shoh
Bardhësinë e zemrës tënde, o det.
Kjo poezi mishi tim gërryen
Ndërsa ti gjakun tim të errët pi.
Asgjë nuk mbetet nga ky trup i dobët
Por kocka që në sipërfaqe notojnë
Nga lotët e mi që burojnë.
Kjo poezi mishin tim gërryen
Kur ti gjakun tim të errët pi
Në breg,
Qielli është i pastër dhe deti përhapet
Duke më masakruar nga damari në damar.
Do të doja pluhur të isha,
Dhe ti do të më shoshisje me kripën e zemrës tënde.
Kjo poezi mishi tim gërryen
Ndërsa ti gjakun tim pi
Prandaj ajo çka mbetet nga distanca e syrit
Është një mirazh dhe pyetje për erën
Që mesazhet e tua nuk m'i sjell.
Kjo poezi mishi tim gërryen
Ndërsa ti gjakun tim pi
Ende nuk ka ardhur mbrëmja?
Për të buzëqeshur së bashku mbi sipërfaqen e ujit
Duke pritur që era fytyrat tona t'i bashkojë
E ngadalë të përhumbemi
Si retë në mesditë?
Jam kaq i zoti të këndoj
Porsi zogu në kafaz,
Ashtu sikurse jam i zoti
mbi një këmbë të vetme të qëndroj
Sikur një çafkë e trishtuar.
I trishtuar
Unë dhe deti,
Secili prej nesh lufton,
Ai dallgët e tij të dukshme
Dhe unë dallgët e mia të brendshme.
Përktheu Angela Kosta Akademike, gazetare shkrimtare, poete, eseiste, redaktore, kritike letrare, botuese, promovuese
…………………………………………….
Mohamed Ellaghafi a Moroccan poet, writer, and publisher, was born on December 7, 1960, in Casablanca. He is the founder and current president of the University of Moroccan Creators and the founder of the National Poetry Award in Morocco. He has published more than fifteen books, ranging from poetry to short stories, and has participated in significant national and Arab poetry gatherings. He is considered one of the pioneers of modern poetry in Morocco, with his beginnings tracing back to the early 1980s as the founder of the (Five Senses) poetic movement, an artistic movement that emerged to align with the course of modernity.
Currently, he publishes in the Qatari magazine Doha, the London-based newspaper Al-Zaman, and the Egyptian magazine Al-Ahram. He was also honored by the Moroccan Ministry of Culture in 2019, in Beirut and Cairo in 2014, and by several prestigious associations both nationally and internationally.
His works have been translated into several languages, including English, French, Persian, German, Albanian and Italian
THIS POEM
This poem eats from my flesh
while you drink my blood,
O breaths steeped
in sorrow.
I will not blame the sun for setting,
I will not turn my neck backwards
as I count the minutes of my life.
No one will believe me if I say
there's a great terror in my head
and a hell in my chest.
No one will believe me,
not the courier of love
nor the beloved lamented in my papers.
This poem eats from my flesh
while I tear down the continent of my heart
searching for a title
for a new draft.
This poem eats from my flesh,
my black blood boils between your lips
and upon the roadside of your breasts
the pain of the day sighs.
This poem eats from my flesh,
and the earth, and the beloved,
and the clouds that rain from my eyes.
Between you and me, a thousand breezes and a faint whisper,
and this noise obscures the meanings.
I almost buried what was left of the remnants of my bones
if not for the poem’s return to its senses.
I passed through here contemplating the shores,
smiling at all this emptiness
that contains nothing but your shadow.
I see in the froth of the waves
the whiteness of your heart, O sea.
This poem eats from my flesh
while you drink my black blood.
Nothing remains of this thin body
but bones floating on the surface
of my flowing tears.
This poem eats from my flesh
while you drink my black blood
by the shore,
the sky is open and the sea stretches out,
slaughtering me from vein to vein.
I wish I were dust,
and you were sifting me with the salt of your heart.
This poem eats from my flesh
while you drink my blood,
so what remains at a distance from the eye
is a mirage and questions for the wind
that didn't bring your messages.
This poem eats from my flesh
while you drink my blood.
Has the evening not come yet
for us to smile together on the surface of the water
and wait for the wind to merge our faces
and for us to fade away slowly
like the clouds at noon?
I am skilled at singing like a caged bird,
and also skilled at standing on one leg
like a sad heron.
Sad,
both I and the sea,
each of us battling,
its waves visible,
and my waves internal.
Prepared Angela Kosta Academic, journalist, writer, poet, essayist, literary critic, editor, translator
