TI PIKTURON ME GJETHE STINE
I dashur
Ti pikturon trupin tim
me gjethe stine
afshi yt i çmendur
djeg përtej diellit të
mes gushtit
shpirtin e mallëngjyer
prej kohësh
e shkrin
me buzëqeshje
Në çast
koha ndalet në
çiltërsinë e Evës dhe Adamit
Ndjenjat e përflakura
rrjedhin ngultas
damarëve të mbufatur
Ki mendjen
dashuria ime për ty
ia kalon edhe Maria Magdalenës
VALS I PAPARË
Vrapoj pas gjetheve
që i përdredh era
për t’i palosur një nga një
në trupin tënd të ngrohtë
Një mozaik me ngjyra stinësh
më fton në ekspozitën
që hapet solemnisht me puthje
Ç’mrekulli
një vals i paparë luhet
syve të mi
PËR NJË KËNGË BILBILI
Kur e qeshura jote
vjeshtën time pranverore e ndez
krijon melodinë më të bukur
në ishullin e lumturisë.
Zanat shpërfaqin nurin që kanë
Përmes një vallëzimi të dehur
duke na kënaqur me hiret e tyre
të papara ndonjëherë.
Gjethet e humbura të stinës
bëhen shtrat i luleve që lulëzojnë
Për një këngë bilbili që nuk pran
NË ËNDRRËN E BUKUR
Mbyllim sytë
Në ëndrrën e bukur të gjetheve
Jemi duke u endur nga pema në pemë
me krahët e zanave
Më deh bukuria
që shfaqet para meje
Zgjasim duart
Ajrit nëpër faqe gjethesh
vallëzojnë stinët
për t’u ripërtërirë dallgëve të dashurisë
NDËRSA PUTHJET GJARPËROHEN BUZËVE
E blerta
u ngjiz qelizave të tua të harruara
pa kloroplast
në kornizë pikturat e pluhurosura s‘duan
vëmendje
poshtë pushojnë njerëzit e braktisur prej kohësh
lart lind një diçka e bukur
Kafen pije me dorën e majtë pa glukozë të tepruar
humbur në bardhësinë e motit
Rrugëtojmë bashkë
pa frikën e hapjes së dyerve magjike
Ndarja vjen pa kohë
ndërsa puthjet gjarpërohen buzëve
për t’iu dhënë ngjyrë çasteve që s’harrohen
PËR PAK BUZËQESHJE
Trupi yt përkulet para ndjenjave të ndera
për të jetësuar
afshin e djegur ndër vite
Ëndrra e pambaruar vazhdon aty ku u ndal
së rinuari shpirtin tënd të etur
për pak buzëqeshje
Kambanat po bien
Shpirtrat e çiltër i rrëmben padjallëzia
nën pasionin që ndizet e s’shuhet
Prapa nesh mbesin kujtimet e llastuara
Maria i takon vetëm Krishtit
e ti
perëndeshës Justitia