Serenella Menichetti - Biografia & Cikël poetik
Serenella Menichetti ka lindur në Cascina (Piza - Itali) në vitin 1950. Për tridhjetë e pesë vjet rresht ka qenë edukatore në kopësht. Aktualisht Menichetti bashkëpunon me Blogun Alla volta di Lèucade të poetit Nazario Pardini. Për më tepër, ajo merret edhe me poezi dhe kulturë në brebdësi të Shoqatës Lungofiume të Cascina në Piza. Serenella Menichetti shkruan poezi, tregime dhe merret gjithashtu edhe me letërsinë për fëmijë. Autorja ka marrë pjesë në konkurse të ndryshme të poezisë dhe letërsisë artistike, duke u renditur shpesh herë në vendet e para. Menichetti ka botuar poezi dhe tregime në antologji të ndryshme. Në vitin 2013 ajo botoi antologjinë poetike me Shtëpinë Botuese Del Bucchia "Figure Mandaliche". Më pas, në vitin 2016 ajo botoi antologjinë poetike "Fiore di Loto" ku ishte fituese e çmimeve Iplac dhe "Giovane Holden". Në vitin 2018, autorja në fjalë, botoi librin për fëmijë "Filastrocche - Filasuone e Favolstrocche" Lojëra me fjalë për të hapur botën e librave dhe për t'u dhënë krahë. Serenella Menichetti ështe fituese e dy concurseve të librave për fëmijë.
Në vitin 2018 ajo botoi antologjinë “Përtej pragut” në të cilën ka një rubrikë përkushtuar Ontologjisë së Re Estetike “Përtej Pragut”. Pak muaj pas daljes së kësaj antologjie, ajo u nderua me disa çmime: Çmimi special i qytetit të Conza; një vend të dytë në Çmimin Athena dhe një çmim special në konkursin e Thesaurus. Ajo ishte finaliste për çmimin Camaiore dhe fitoi Çmimin e Parë në Konkursin Evropian Clemente Rebora. Në vitin 2020 botoi antologjinë poetike "Dy gra në kolltuk" dhe librin artistik "Drama të shpuara"; më vonë botoi edhe antologjinë poetike "Len ta mente" dhe romanin "Il Cercatore di Memorie - Kërkuesi i Kujtimeve". Në vitin 2021 fitoi Çmimin e Kulturës “Il Canto di Dafne”. Serenella Menichetti është përzgjedhur nga shkrimtari dhe kritiku Domenico Pisana për Antologjinë Pianeta Donna ku janë të pranishme 19 poetet femra të vitit 2000. Publikimi i saj i fundit është antologjia "Gjeometria e fraktaleve" Edicioni Helicon.
BIOGRAFIA
Serenella Menichetti è nata a Cascina (Pisa) nel 1950. Per trentacinque anni, ha insegnato nella scuola dell’infanzia. Attualmente collabora con il Blog Alla volta di Lèucade del poeta Nazario Pardini. Inoltre, si occupa di poesia e cultura all'interno dell'Associazione Lungofiume di Cascina a Pisa. Serenella Menichetti scrive poesie, racconti e si occupa anche della letteratura per l’infanzia. L’autrice ha partecipato a diversi concorsi di poesia e narrativa, classificandosi spesso ai primi posti. Menichetti ha pubblicato poesie e racconti su diverse antologie. Nel 2013 ha pubblicato la silloge poetica con la casa editrice Del Bucchia "Figure Mandaliche." Nel 2016 ha pubblicato la silloge poetica "Fiore di Loto" ove è stata vincitrice del premio Iplac e “Giovane Holden”. Nel 2018 ha pubblicato il libro per l’infanzia “Filastrocche - Filasuone e Favolstrocche” Giochi di parole per aprire il mondo dei libri e mettere le ali. È stata vincitore di ben due concorsi per l’infanzia.
Nel 2018 ha pubblicato la silloge "Oltre la Soglia" in cui c’è una sezione dedicata alla Nuova Ontologia Estetica “Oltre la Soglia”. In pochi mesi dalla sua uscita si è aggiudicata con diversi premi: Premio speciale città di Conza; un Secondo posto al premio Athena e un Premio Speciale al concorso Thesaurus. È stata finalista al premio Camaiore e ha vinto il Primo Premio al Concorso Europeo Clemente Rebora. Nel 2020 ha pubblicato la silloge poetica “Due donne in poltrona” e il libro di narrativa “Trame bucate”, in seguito ha pubblicato anche la silloge poetica “Len ta mente” e il romanzo “ Il Cercatore di Memorie. Nel 2021 ha ottenuto il Premio alla Cultura “Il Canto di Dafne.” Serenella Menichetti è stata selezionata dallo scrittore e critico Domenico Pisana per l'Antologia Pianeta Donna dove sono presenti le 19 poetesse del 2000. L'ultima sua pubblicazione è la silloge “La geometria dei frattali” edizione Helicon.
Vetmia që të përshkon
nuk duhet të kishte arsye të ekzistonte
E megjithatë nuk të braktis kurrë.
Në dhomë njerëzit ecin
në dhomë njerëzit këndojnë.
Në dhomë njerëzit hanë,
gogësijnë, buzëqeshin.
Dikush ndez një cigare
dikush tjetër luan spathi.
Ndonjëherë vetmia është si shtrigë
e cila në shikimin tënd
e bën turmën të zhduket.
Çdo dhomë zbrazet.
Qëndron ajo me krahët e saj me pupla
Qëndron ajo me buzëqeshjen e saj të qetë
fryn në gjunjët e rjepur të dhimbjes tënde.
LA SOLITUDINE
La solitudine che ti pervade
non avrebbe ragione di essere
Eppure non ti lascia mai.
Nella stanza la gente cammina
nella stanza la gente canta.
Nella stanza la gente mangia,
sbadiglia, sorride.
Qualcuno si accende una sigaretta
Qualcun altro gioca a burraco.
A volte la solitudine è una strega
che al tuo sguardo fa sparire la folla.
Ogni stanza si svuota.
Resta lei con le sue braccia di piuma
Resta lei con il suo sorriso di quiete
E' Lei, che con le sue sensuali labbra di silenzio
soffia sulle ginocchia sbucciate del tuo dolore.
Dalla silloge " LA GEOMETRIA DEI FRATTALI"
IMPOTENTE
C'è un calpestio di tulipani vermigli.
E tu non vai per gigli. Né per margherite.
Tu non vai più.
Impigliato in muri di distruzione
sconosciuti, ostili.
Intrappolato in sabbie mobili
viscose, bloccanti.
Impotente osservi l'onda maligna
scaraventare la nave fuori rotta.
Un boato mina le radici.
Ti spinge con violenza nella fogna
di distopico futuro.
La tempesta nera manipola verità.
La fuga forzata verso la vita,
la prematura coscienza della fine.
Sono sfratto d' anima.
E tu non puoi fare niente.
Per quei corpi così vili.
Quei corpi dal valore nullo.
Dai sensi sordi.
Quei corpi immondi
che non comprendi.
Corpi in cui l'abbraccio del potere
fa presa suadente
e forza attrattiva smisurata.
Corpi slegati dall'universo.
E pur rifiutando il vassoio di menzogne
che quotidianamente ti propinano.
Ancora una volta.
Una volta ancora.
Tu, impotente
Soccombi!
(Nga antologjia "Gjeometria e fraktaleve)
IMPOTENT
Ka përhkeje tulipanësh të kuq.
Dhe ti nuk shkon për zambakë.
As për margaritarë
Ti nuk shko më.
I kapërthyer në muret e shkatërrimit
të panjohur, armiqësor
Ngecur në rërën e lagësht
viskoze, bllokuese.
Impotent vëzhgon valën e keqe
të flakë tej anijen jasht kursit
Një shpërthim dëmton rrënjët
Ne dhunë të shtyn
në kanalizimin e ujrave të zeza
të së ardhmes distopike.
Stuhia e Zezë manipulon të vërtetën.
Mbathja e detyruar drejt jetës,
ndërgjegjegja e parakohshme e fundit.
Jam dëbim i shpirtit
Dhe ti nuk mund të bësh asgjë.
Për ata trupa kaq të poshtër.
Ata trupa pa asnjë vlerë.
Me shqisa të shurdhëra.
Ata trupa të pisët që nuk kupton.
Trupa në të cilat përqafimi i pushtetit
ka kontrollin bindës
dhe forcën tërheqëse të pamatshme.
Trupat të zgjidhur nga universi.
Edhe pse refuzon
tabakanë e gënjeshtrave
që çdo ditë të ofrojnë.
Akoma edhe njëherë
Njëherë akoma
Ti, Impotent
Dorëzohu!
SHTIGJE XHAMASH
Sot që jam gati të dëgjoj fjalë të zhveshura
mos më rrëfe për flokët e gjatë
as ijet e vogla e të forta.
As për shikime pasionante
apo përqafime të vrullshme.
Tani
që një fllad i lehtë
këtë dashuri shoqëron
drejt vijës horizontale
Tregomë për rrudhat
gjoksin e varur
përqafimin e akullt të sëmundjes.
Më trego për forcën e trungjeve të vjetra
që ende i shtrijnë degët drejt dritës.
Më trego për kokrrizën e rërës
që në gocë deti ushqehet me kohën
për të arritur bukurinë.
Të lutem
Lëre lumin e të shkuarës
të rrjedhë në shtratin e lumit të kujtimeve. Tani
që hoqa takat e larta
dhe rrobat shumë të ngushta
nevojiten fjalë mëndafshi
për të hapur në mjegull
shtigje xhami.
PERCORSI DI VETRO
Oggi che sono pronta ad ascoltare parole nude.
Non narrarmi di capelli lunghi
né di fianchi piccoli e sodi.
Né di sguardi appassionati
né d'impetuosi amplessi.
Adesso
Che un vento tenue
accompagna questo amore
verso la linea orizzontale.
Parlami delle rughe, dei seni cadenti,
dell'abbraccio gelido della malattia.
Parlami della forza dei vecchi tronchi
che ancora tendono i rami verso la luce.
Parlami del granello di sabbia
che nell'ostrica si ciba di tempo
per raggiungere la bellezza.
Ti prego
Lascia che il fiume del passato
scorra nell'alveo dei ricordi.
Adesso
Che ho tolto tacchi a spillo
e abiti troppo stretti.
Servono parole di seta
per aprire nella nebbia
percorsi di vetro.