Panajot Boli, Cikël poetik
Moderator 
Panajot Boli
MË NDJEK DIELLI
Pasdite. Tatëpjetën zbres tani, i heshtur i menduar
Dielli më ndjek pas, i lodhur edhe ai, duke perënduar
Më mundon kjo rrugë dhe diku këmba më rrëshqet
Kam frikë edhe për diellin, mos më mbytet në det
U lodhem të dy, i them të ulemi, ja, diku në një breg
Ftojmë pulëbardhën, në magjinë e saj ngjyrëshegë
Të ftojmë pas pak edhe yjet, të ftojmë hënën e mirë
Në koktein e koncertit, të cimbisim pak lumturi të grirë
Jeta është koncert plot ankth dhe dielli...drita në skenë
Lodhet shumë aktori i shkretë, tani vetëm shpirti rrëfen
Ndofta është e bukur si një ëndërr, ndofta një parajsë
Ndofta është dashuri, si epshi i puthjes me një vajzë
Mbarojnë edhe yjet një ditë, qielli ama nuk do të vdes
Lulet në bahçen time, prapë do çelin, me ngjyra e vesë
Pasdite. Tatëpjetën zbres tani, i lodhur , i menduar
Dielli më prin para, i lodhur edhe ai, duke perënduar
Dielli edhe unë, bashkë shkojmë pak për të pushuar
Ndofta nesër, ah nesër, më të bukur dalim, në të aguar
NË MAGJINË E AGUT
Pa u nxituar zbret nga shpatullat e maleve mugëtira
E papritur tretet në gjoksin e gjerë kaltërosh të qiellit
Ylli Polar vë në resht yjet e lë pas një vazhdë gjurme
Të dritësoj syrin e agut dhe të lyejë rrezet e diellit.
Po zgjohen edhe zogjtë dhe akordojnë telatt e violinës
Terë kënaqësi shtriqet dita në gjumin e ëmbël të verës
Flladet u bënë kaq romantike e i përkëdhelin fytyrën
U dehen dhe lulet e duan të koloviten në krahët e erës.
Zgjohet edhe deti e i mbush mushkëritë me aromë agu
Stërkala i hedh vajzës që s’ngopet pranë tij qe pagdhirë
Pranë tyre e ulur edhe magjia e agut, një tjetër mbretëri
Ja, do të vijë dhe pulëbardha me të dashurin e saj të mirë
HËNA TË VESHI HËNË
Hëna për ty sonte u bë një hark ari, i bukur
Ta vesh në flokët kaçurrela, të bëhesh fluturë
Me dritë qumështore i ngarkuar plot ka ardh
Ta henëzoj gjoksin e hovur në bluzën e bardhë
Fundin me pala ta zgjodhi, të verdhë, të verdhë
Të luaj edhe flladi i mbrëmjes, si valët t’i hedh
Në qerpikët e syve ,në varg t’i uli misset yje
Në gushë, një shami kaltëroshe, ta lidhi me shije
Të rruga e dashurisë të çoi tinëz dhe të la aty
Befas dy duar të shtrënguan, pastaj një magji..
Hëna sonte ty të veshi hënë, të bëri një fluturë
Dritë hënore te rruga e dashurisë, ti peri e bukur
AJO?!...HYJNORE...
Lulet vetë zgjodhën bletët dashnorë
Këta punëtorë fisnikë me duart flori
Buzët ua lyejten me shpirtin e ëmbël
Ta kthejnë në mjaltë, ta bëjnë dashuri
Po buzët? Zgjodhën puthjen terë epsh
Rrufitje symbyllur me dehje dashurie
Na qenka puthja me e ëmbël se mjalti
Hyjnore ajo, në qiellin e shtatë lumturie
METAMORFOZË
U dashurua me ngjyrën e lulëzimit gruri
Kjo bimë e bekuar, e lashtë, hyjnore
Sa elegante
Me hire e naze pranverore.
Me diellin flertonte mëngjese e perëndime
Një ditë, në tempullin e tij veten flijoi
Metamorfozë?
Shpirti, në një kokërr argjendoi
Enët e gjakut tim në vite mbushen një liqen
Vjen një ditë, gdhihet një mëngjes
Liqeni kandil
Vargje, një nga një, fillon e ndez.
