Maxhun Osmanaj - UDHËTIM PA STACION & LËRMENI
Moderator 
UDHËTIM PA STACION
U nis poeti për një udhëtim
Rrugës, pranoi vetëm dashurinë për shoqërim.
Udhëtimi që i gjatë, i gjatë, pa stacion
Dy bashkudhëtarë bartnin në shpirt një mision.
E rrahnin poetin stuhi t’egra, dhe i zunë prita
Por atij rregullisht i printe ylli i mëngjesit, agdita.
Kurrë s’ndjeu lodhje, zmbrapsje as dështim
Dashuria n’shpirt i dhuronte derivatin e jetës, një qëllim.
Vitet, stinët, kohërat i bartte me vullnet
N’stacionin pa kufi, e dinte se zëri i ndërgjegjes e thërret.
Në shtegtimin e tij iu bashkua populli i vet
Gjatë maratonës jetësore , u dëshmua më i miri atlet.
Atë ditë dhe sot, tokës se vet i hyri në dashuri
Veçse i barti krenar ëndrrat, gëzim-dhimbjet e popullit të tij.
E pashë dje, po e shoh sot, nesër do ta shohim
N’lapidarin e kujtesës së artit, të gjith do ta njohim.
Kalëro o atlet me flatra të kristalta t’mendimit të kësaj toke
Bashkë me dashurinë, dhuro art –nektar kësaj bote!
LËRMENI
Lërmëni ta këndoj këngën time
Ashtu pa asnjë instrument
S’ka gjë, nëse ka ndonjë ushtimë
Kuptojeni si të doni, nxirrjani melodinë.
Kështu të thjeshtë e dua
Timbrin dhe notat s’ia di
Bronket e jetës ndoshta kanë ndërtuar
Një kompozim – modern të ri.
Lërmëni ta nxjerr këngën
Nga thellësia e dhimbjes së autobiografisë
Le të marrë rrugën drejt qiellit-botës
Të kënaqet si do vetë me notat e vetëkënaqësisë!
Lërmëni ta këndoj si ngushëllim
Mund të ik sot a nesër befasisht
Në mungesë të takimit dikush ka dëshirë ta dëgjojë
T’i mundë betejat edhe pa mua, t’i fitojë...
Oh, miq të çmuar, më kuptoni!
Ju lutem, lërmëni, lërmëni!
Me peshën e moskuptimit mos më ngarkoni
Vetëm ashtu ju pëlqej dhe më pëlqeni
