Marigona Zekaj (poezi)
Moderator 
Marigona Zekaj
NË MJEGULLNAJËN E JETËS
Se shpirti flakë nuk kaplon
as në vjeshtat e zymta
As nga dushku i trishtuar
Që ngjitet këmbëve
Teksa ndërron hapat udhës së jetës...
Sa dhimbje kur i shoh ato lule
që me muaj të tërë u rritën
Për pak bukuri në fund të vjeshtës
Të bukura ato lule e të vyshkura...
Që buzëqeshin si vetë njeriu e
me pamje të trazuar
Të duash njerëz jeta kërkon
Më lini të paktën veten ta njoh
Se njeriu ka nevojë ta njoh veten
në secilën kohë...
Se shpirti flakë nuk kaplon
as në vjeshtat e zymta
As nga dushku i trishtuar
Që ngjitet këmbëve
Teksa ndërron hapat udhës së jetës...
Sa dhimbje kur i shoh ato lule
që me muaj të tërë u rritën
Për pak bukuri në fund të vjeshtës
Të bukura ato lule e të vyshkura...
Që buzëqeshin si vetë njeriu e
me pamje të trazuar
Të duash njerëz jeta kërkon
Më lini të paktën veten ta njoh
Se njeriu ka nevojë ta njoh veten
në secilën kohë...
