Bujana Xhindoli - Tregim
Moderator 
Tregim
~ LULES ~
Ajo quhet Ala. Ka emër të shkurtër. Vetëm me tri shkronja. Thonë se emri shpesh tregon personalitetin, cilët jemi, ndoshta... edhe çfarë duam. Ala është melodioze, e thjeshtë, mbahet mend kollaj fytyra e saj. Ajo ecën lehtë, si puhizë. Kisha kohë pa e parë. Jetoj në të njëjtin qytet me të, në të njëjtën kohë. Kalojmë të njëjtat shqetësime ne të dyja, më të vetmin ndryshim se Ala nuk u martua, as lindi fëmijë. Ishte zgjedhja e saj, e pa kushtëzuar, edhe pse e deshi fort një burrë. Ai u largua për në një tjetër kontinent. Edhe dhe pse jetonin në forma dhe rrethana të ndryshme, ai ishte burri që deshi më shumë. Pas ikjes së tij largësia dhe harresa ngadalë thërrmoi lidhjen e bukur që ata kishin. Vite më vonë ai i'a behu në ëndërrat e saj. I'a prishi gjumin e natës disa herë radhazi.
- Ishte ndryshe, më kishte thënë Ala një ditë vjeshte, teksa pinim kafe në një park të vogël.
- I mekur, i zbehtë, kur e pashë në ëndërr. Nuk më foli asgjë, vetëm më shihte me sytë e mallit, sikur donte t'më kërkonte ndjesë. Por për çfarë?
Nuk e kam kuptuar pse Ala më besoi duke më treguar për dashurinë e madhe të saj dhe për lajmin e largimit të tij nga kjo jetë në moshë shumë të re. Ai shkoi pa e takuar Alën për të fundit herë. Po në ëndrra, kur shpirti i tij vinte, çfarë donte t'i thoshte Alës?
Një ditë Ala më ftoj në shtëpinë e saj. Ishte një shtëpi e ngrohtë, aromëmirë, e pastër. Mbante aromë uji. Pasi pimë kafen e shkurtër me pak kanellë, Ala me ftoi të shihnim kopshtin. Mahnitës! Në dysheme kopshti ishte i ndarë në katër pjesë. Njëra pjesë ishte me ngjyrë rozë.
- Kjo është pranvera, më tregonte.
- Pjesa e dytë më ngjyrë bojëqielli, është vera. - Pjesa me ngjyrë mustarde është vjeshta, dhe pjesa me ngjyrë të bardhë është dimri.
Katër stinët në kopshtin e saj kishin edhe lulëza mahnitëse. Të gjitha të shëndetshme. Ala vijoi t'më tregonte lulet për çdo stinë, emrat dhe çfarë simbolizonin.
- Pranvera për mua fillon që në prill, tha.
- Kjo është Margarita, lulja e pafajësisë, pastërtisë dhe dashurisë.
- Me të unë jetoj pranverën që është brenda meje. Më mori prej krahu dhe të dyja u afruam tek stina e verës.
- Këta trëndafilat më sjellin pranë kujtimet, vazhdoi vajza. - Aroma dhe petalet e tyre më kujtojnë se dikur edhe unë isha e dashur për një burrë, isha perëndesha e tij.
- Vjeshta vjen tek unë me diell. Vjeshtën ma sjellin krizantemat. - A nuk të duken edhe ty shumë të fisme?
- Po, i thashë me gjysmë zëri, varet nga perceptimi dhe mendimet që mund të të vijnë kur i sheh. Po bëja edhe unë si filozofe e madhe, pale! Por më të vërtetë ishte bukur, teksa shihja krizantemat dhe optimizmin e lumturinë në ninëzat e saj.
- Këto janë lulet e Krishtlindjeve. Rrinë përherë kështu me gjethe e lule, janë hareja e kopshtit tim. E përqafova Alën. Ndjeva vetminë e saj në forcën e krahëve. Pas përqafimit tonë, Ala ktheu shikimin drejt Margaritës dhe më pyeti:
- Atë ditë që e pashë në ëndërr, përse donte të më kërkonte ndjesë vallë? Nuk fola. Sytë e mi shihnin si Ala, drejt lule Margaritës.
