GURANË
Shpirtra të bardhë
Tashmë gjetët një strehë të re
Në truallin e Nënës Madhe
Falë disa fjalëve sherbet
Fjalëve që shkrinë dhembjen
Për gjumin e përjetshëm
Ajo nënë u bë bjeshkë
Sepse ishte pjesë e bjeshkës
U bë gurrë e kulluar
Sepse ishte pjesë e gurrës së kulluar
Që shkëlqen ngrohtë
Si dielli kur lind
E ju shpirta të bardhë
Erdhët dhe ithshëm e puthët truallin
U shtritë në të përjetshëm
U gurëzuat si guri në gurë
Dhe ashtu të qëndroni
Qw sa herë të më bie rruga
Tua fshij pluhurin mbi mermer
Ju pastaj më përcillni me porosi
Se krejt kot nuk pushoni aty
Se jeni përkujtim i dhembjes
Që të mos përsëritet dhembja
Se jeni aty bashkë
Se vetëm bashkë mund të kapen horizontet
Që duhet të kapen nga brezat që vijnë
Nga dhesimi u shndërruat në guranë
Deri te lapidari i fitores
Me emrat tuaj stolisur në granit
Që çdo lindje ta përshëndetni
Me sherbetin e fjalës së heshtur
Bri rrugës mbytur me zhurmë