Abdel Latif Moubarak – (poezi)
Moderator 
Abdel Latif Moubarak - Egjipt
Kërcellët e grurit të thithin,
Gërshetojnë shkronjat e tua për mbrëmjet.
Dhe nxisin këngët e tua ditën që u takuan
Mbi fytyrën e tij, heshtjen... tufën e qetësisë.
Nisuni atje ku filluam udhëtimin tonë,
Vërtet, përrenjtë mbajnë vetëm fragmente.
Në një kohë të shpërdoruar,
Fale vdekjen time kur të zgjedh ty,
Për mëshirën e besimtarit, në shenjë proteste,
Për banesën e plagës,
Distancën e shkretimit.
Dhe qëndresa jote ishte të huazoje
Nga ylli, ditën e ritualeve të shembjes.
Brenda teje, poshtërimi i poezive shmanget,
Drejt agimit.
Dhe ti qetëson mbi disa fusha
Gjuhët e ankthit,
Në kohët e tua të lundrimit.
Ti qetëson flakën e vetmisë... qytete,
Dhe derdh në sy lotët e ribashkimit,
Degë nga fillimi ishim,
Për tokën e ndarjes.
Ne i mbajmë asaj letrat përgjëruese,
Për të shkruar me dashuri,
Këngën tjerrëse të të dashurit.
Dhe ti ende betohesh për tërmetin,
Që të përgatisësh një atdhe të ri,
Të cilin pyetjet e humbën në vajtimin e tyre,
Dhe e pamundura mbylli portat e saj
Me shpërthime kohe që filluan të largoheshin.
Ti kurrë nuk i le korrjet e kujtimit,
Që ne po shuheshim.
Me heshtjen tënde, vegimet nuk do të tejkalojnë
Kufijtë e zbrazëtisë.
Dhe ne...
Jemi më kot.
Gërshetojnë shkronjat e tua për mbrëmjet.
Dhe nxisin këngët e tua ditën që u takuan
Mbi fytyrën e tij, heshtjen... tufën e qetësisë.
Nisuni atje ku filluam udhëtimin tonë,
Vërtet, përrenjtë mbajnë vetëm fragmente.
Në një kohë të shpërdoruar,
Fale vdekjen time kur të zgjedh ty,
Për mëshirën e besimtarit, në shenjë proteste,
Për banesën e plagës,
Distancën e shkretimit.
Dhe qëndresa jote ishte të huazoje
Nga ylli, ditën e ritualeve të shembjes.
Brenda teje, poshtërimi i poezive shmanget,
Drejt agimit.
Dhe ti qetëson mbi disa fusha
Gjuhët e ankthit,
Në kohët e tua të lundrimit.
Ti qetëson flakën e vetmisë... qytete,
Dhe derdh në sy lotët e ribashkimit,
Degë nga fillimi ishim,
Për tokën e ndarjes.
Ne i mbajmë asaj letrat përgjëruese,
Për të shkruar me dashuri,
Këngën tjerrëse të të dashurit.
Dhe ti ende betohesh për tërmetin,
Që të përgatisësh një atdhe të ri,
Të cilin pyetjet e humbën në vajtimin e tyre,
Dhe e pamundura mbylli portat e saj
Me shpërthime kohe që filluan të largoheshin.
Ti kurrë nuk i le korrjet e kujtimit,
Që ne po shuheshim.
Me heshtjen tënde, vegimet nuk do të tejkalojnë
Kufijtë e zbrazëtisë.
Dhe ne...
Jemi më kot.
