Naxhije Doçi - Dy poezi
(Arsimtarëve të shkollës shqipe në Kosovë-1991-1999)
Tempujt e gjallë të vetënderuarë
të Kosovës së martirizuar
gati një dekadë të fundshekullit njëzet
udhëtuan këmbë pafajsisht
me kilometra në panumërim
herë në një lagje kodrinore
e herë në tjetrën në vërri
të Prishtinës me rreze dielli
dhe vendbanimeve të tjera
nëpër tërë Kosovën,
për të startuar me kohën.
Rrahur stuhish në radhitje stinësh
buzëqeshjet në këngë shpresash
i kompononin
për shpërfillje kohësh intriguese,
vullnetet me vrulle zemre i fuqizonin,
që zbehja e diturisë
të mos zë vend ndër breza
mbi dheun arbëror
me ngrohtësi dashurie.
Në ta shkëlqente ndjenja
e krenarisë sypishë
dhe vetëdijesimi rrënjësor i ndezur
për përlindje nga frymimi ynë i ngulfatur
hirësuar legjendash hyjnore,
me gjuhë pirgjesh të lashta
dhe me emër.
Kurrë nuk u dorëzuan
as kurrë nuk hezituan
edhe pse me vuajtje e skamje
e me torturimie të përditshme
ushtaro-policësh serbë
u ballafaquan.
Në kacafytje me terrin
lirinë e shenjtë kërkuan
dhe me peshën
e përgjegjësisë së palëkundur
e dhanë betimin
Kosovës për t’ia mbajtur
drejtëpeshimin.