Greta Kadare Teta (Përgatiti dhe redaktoi Angela Kosta)
Moderator 
CIKËL POETIK NGA GRETA KADARE TETA
Greta Kadare Teta ka lindur në Tiranë më 11 prill 1965. Studimet e larta i ka mbaruar në Universitetin "Aleksandër Xhuvani në Elbasan dega Mësuesi. Aktualisht, Greta punon pranë gjimnazit "Anastas Çakalli si dhe part time pranë DRFPP në Elbasan. Krijimtaria e saj e ka zanafillën që nga koha e fëmijërisë, shndërruar ndër vite në pasion. Poezia për të, është frut i dashurisë dhe përvuajtjes, të cilat, që të dyja janë udhët e saj.
Libri i saj i parë është me poezi titullohet: "Shtjellë" botuar në vitin 2019, nga Shtëpia Botuese "Nacional".
FAT
A më ke parë duke qarë?
Kur thyesha qelizave, a më ke parë?
Dhimbjet kur më bënin kruspull
I përplasja brenda shpirtit
Gjithë tallazet, eh...
A më ke parë ç'formë merrja?
Ç'ngjyrë merrte dhimbja?
FAT
Dhe s'të kam braktisur, të kam dashur
Kur kam pirë lotët me eks
E jam dehur me rrebesh
Dhe jam endur, zemër thyer
Vetja kur më ka zhgënjyer
Diell puthja pa takuar
E vrapoja pa vrapuar
Fat, të shtrëngoja në dy duar
Se besoja ka një dritë
Krejt pa mund nuk ti ter sytë
Krejt pa mund as nuk e gjen
Parajsëferrin që thirret: jetë
FAT më ke parë?!
Frymën pa kusht po të fal...
BOTA E SYVE
Qëkur mbaj mend kam jetuar thellë,
në sipërfaqe asnjëherë!
Por... ah...
Nuk linda skllav
Lirinë e humba sa pash sytë e tua
Ndoshta në ëndrra prej atëherë
dilje nga retina ime
Ma përshkoje gjithë frymën
Unë t'i njihja edhe duart pa ma prekur lëkurën
Tani që ta njoh zemrën, sytë, jam skllavi yt
Sa mirë që rrallë m'i tregon sytë
përhumben aty
Shpesh dëgjoj edhe atë që s'ma thua, te sytë e tu
Unë të pres, çdo natë me mall e përmbi mall
jam e dashuruar
Je bota që e shihja ëndrrave
Jetoj me ty jetën e pa shkruar
Ti s'ke lidhje me asnjë tjetër... je botë më vete
Je Bota ime dhe pse vetëm e syve!
PSALM...
Një ditë dora e vdekjes do më marrë
Zot..
Por ti sheshoje shtegun nën këmbët e mia
Vishmë me bukurinë që pas e lashë
Me shkëlqimin e yjeve që m'i more e s'tu dhimbsa
Ngrohmë me zjarrin e dashurisë që u shter!
Mbuloma dhimbjen me baltën e të vdekurve!
Lumturomë me dritat e syve e kurrë mos m'i resht!
S'di ç'tjetër thirret lumturi e pa epur
I kam ngjitur një nga një shkallët me dëshirë
Ta pushtoj kështjellën majë reve një të djelë
Dhe në është e shtunë frikë nuk kam
Flladi i një qiparisi e di do më përkedhelë
Kanë filluar sytë më vishen që sa gdhin
shoh një shkëmb të thepisur deri përtej
Po unë ngjitem, vazhdoj, ngjitem krejt pa gajle
Di deri ku kam mbërritur, por, ah...
s'di cilin shteg të marr për më tej...
Më dridhen këmbët, duart po më mpihen
Vazhdoj ngjitem me lëngimin që s'më lëshon
dua të ngre atje lart fole, ti ngjaj një zogu
E në ike, ata që më deshën t'i ngushëlloj.
Kam kaluar detin, edhe kodrës iu ngjita ,
Në mal thonë: zëri yt flet
Emri im doli nga qenia jote
S'kam frikë të rrëfehem për ngjitjen time deri tek retë
Një të fundit lutje kam:
Zot, atje shtrat duart e Nënës dua t'i kem.
Përgatiti dhe redaktoi Angela Kosta Akademike, Drejtore e revistës fizike MIRIADE, gazetare shkrimtare, poete, eseiste, redaktore, kritike letrare, botuese, promovuese
..........................................................
SALMO - GRETA KADARE (ALBANIA)
Greta Kadare Teta è nata a Tirana (Albania) nel 1965. Si è laureata come insegnante presso l'Università “Aleksandër Xhuvani” ad Elbasan.
Attualmente, Greta lavora presso il liceo "Anastas Çakalli" nonché part-time presso DRFPP ad Elbasan.
La sua creatività ha avuto le sue origini fin dall'infanzia, trasformandosi negli anni, in una vera e grande passione. La poesia per lei è frutto di amore e sofferenza ed entrambe sono i suoi percorsi.
Il suo primo libro di poesie, intitolato "Shtjellë" è stato pubblicato dalla Casa Editrice “Nacional” a Tirana, nel 2019.
SALMO..
Un giorno la mano della morte mi prenderà
Dio...
Tu la strada sotto i miei piedi, spiana
Vestitimi con la bellezza che dietro lasciai
Con lo splendore delle stelle che mi hai tolto, e affatto non ti dispiacque
Scaldami con il fuoco dell'amore che si esaurì
Copri il mio dolore con il fango dei morti
Fammi felice con la luce degli occhi
e mai più non smettere!
Non so cos'altro si chiama felicità irriducibile
Uno ad uno volentieri le scale salii
Per conquistare il castello in cime alle nuvole una domenica
E se sarà sabato, non ho paura
So, che la brezza di un cipresso mi accarezzerà
I miei occhi iniziano ad appannarsi da quando si fa alba
Una ripida roccia vedo fin oltre
Ma io salgo, continuo a salire senza temere
So fin dove sono arrivata
ma... oh
Non so quale strada intraprendere dopo
Mi tremano le gambe, le mani si intorpidiscono
Continuo a salire con il languore che non mi abbandona
Vorrei fare un nido lassù, ad un uccellino assomigliare
E se andrai, coloro che mi hanno voluto bene vorrei consolare
Ho attraversato il mare, anche in collina salii
In montagna dicono che la tua voce parla
Il mio nome dal tuo essere uscì
Non ho paura di confessare la mia salita fino alle nuvole
Un'ultima preghiera avrei:
Dio
lì, come giaciglio le mani della Madre vorrei...
Tradotto in italiano da Angela Kosta Direttore Esecutivo della Rivista MIRIADE Accademica, giornalista, poetessa, saggista, editore, critica letteraria, redattrice, traduttrice, promotrice
