Emi Krosi - Poemë (Pjesa e parë)
Moderator 
Emi Krosi
TANI ËSHTË KURRKUNDI, PËR TY SOLOMON!
“Kontradikta midis pamundësisë së qenësishme
dhe absolutitetit të saj”
J.W.VON GOETHE
Poemë.
Jam ulur në urën e vjetër
erëkalbësirë,
për të peshkuar,
në llubërtirën e mushkët
ku uji i mjellmët vigjëlon,
kur struk këmbët nën pemëhijen time
dhe peshqit më rrëshqasin poshtë thellësive
ku lundrojnë gaforret,
cironkat,
teksa këmbët e drunjta më therojnë,
nën rrezet shpatë
si valltarë lumi,
veshur me qyrkun e vdekjes Sibilat,1
rrëshqasin poshtë molusqeve
nën masën e qullët të jetës,
në lumin e pisët
me plastikë barërat palosen,
përpëliten nëpër rrënjëbaltat
(tabela ka shenjën rrezik)
ku peshqit shqyejnë Unin tim,
në zgjedhoren e parë të foljes mëngjesore…
në nokturnin e parë
(Hamurabi im)
teposhtë në shpellën dhékuqe,
Hamurabit i ka humbur vula,
numrat e njerëzve me shkronja
dhe me pllaka balte,
servir ligjet në baltë me shkrim kuneiform2
mos vrit,
mos vjedh,
mos tradhëto,
mos gënje…
…por, komçat e veshjes së lirtë ia zbuluan
paksa gjoksin leshtor prej burri të lodhur
poshtë pallatit të Mesopotanisë,
në gjuhën e enukëve vendas,
kur shkruan në aramaisht,
judaisht, sumerisht, arkadisht3,
rreth shatoreve mbretërore,
Solomoni derdh vajra aromatikë
nën këmbët e zbathura të Shulamites zeshkane4,
(e cila përvidhet si anakondë kodrave të ullinjve,
duke përdredhur vidhet vreshtave të Sumerit)
se falltorja e tempujve së Arkadit,
pi mirrë të thartë5,
kur zemërohet perëndia Marduk,6
krejt i bardhë
si gur Elami
në tempujt e mallkuar,
demat e shenjtë përdhunojnë Qaben7,
kurse…tutje Juresalemi
digjet nëpër mungujt e murrmë,
kur shkunden fanfarat
bien dhe ngrihen tempujt e zbrazur
të Solomonit,
kur sorrat glasojnë
thinjat e Hamurabit,
të hirnuara me një vulë...
në nokturnin e dytë
(dita)
shkallëve të ditëve të diellnuara,
duke mbledhur kujtimet;
jam thinjur: - them para pasqyrës,
kur buzëkuqin lëpij si puthje e lugët
mëngjezeve kur luaj kukafshehtas
mbi tasin e kafes avullnxehtë,
pas derës, pas derës
kam lënë një kupë ujë për macen,
që pas xhamit më heton rrudhat e qafës
qyshkur si kam numëruar të gjitha puthjet
në sheshin e Republikës,
me libra heretikë,
prej kapakësh të zhultë,
por, nuk jam e sigurtë
për dantellat e zeza të hedhura,
kuturu,
(me fantazmat e natës së shfyrjes me pijanecë,
drogaxhinj dhe…dhe
klane orgjish të tredhura në hirnore cigaresh)
në qytetin e marrë,
në qytetin e çmendur,
në qytetin nervoz,
të orgazmave të burrave pijanecë,
kur shkallët stërpikin me spermë
nga derdhjet dhe gropsinat e rumit
netëve të zhurmëta,
fenerët e kuq kanë veshur taka
në mesin e Zogut të Zi,
rebelim mbytës kurvash të virgjra
me mesazhe zjarrmuese,
shkulmuese në haremet e Bllokut të Kuq,
se në thurimën e fundit të cigareve
ka drogë, sex, neveri,
dhe 0 % identitet,
se rrugëve të ngushta,
lypsarët dhe lesbiket,
përqafojnë vetveten në kupolat e plehrave erëkalbur.
në nokturnin e tretë
(uji)
uji, një element i lëngët
që udhëton furishëm,
nën shtratin e tharë të një tende
gjethesh dhe ere,
nën shkretërirën eremite të ujit të Zemzemit8
ka shuar etjen.
“- Nuk është çasti juaj zonjë” - më tha një zë,
“- se stacioni juaj mbërriti”,
në Saharanë e kuqërremtë
një popullate primate është fshehur thellë nënrërë,
se Tuaregët blu janë nomadë9
që vizatojnë shkretëtirën.
“- Shiko biri im,
po pate ftohtë, vishe këtë “tahelma”10, se këtu, këtu poshtë,
rrjedh një lumë i madh, një lum i mallkuar Stikth;11
mos u zhyt se ngurtësohesh”.
Se kur do të bekoja vetveten atë mëngjes: -thashë;
- se nga bryma e fundit
kam ftohtë,
por, vetëm diell të (për)ndezur
kanë visoret e këtyre anëve
ku ka forma pa forma,
ka udhë pa udhë,
ka vend pa mbërritje,
ka kohë pa kohë,
se vetëm njëherë kaloj në kohën njerëzore,
njëherë kalon miu nëpër mustaqe;
-më thoshte gjyshi im,
kur mbledh dhe derdh ujë (pa)formë
saora, më lagu këmbët e zbathura planeti im,
se asnjë katedrale nuk ka buzë lumit Drinit,
ashtu si buzë Tamiz-it, Rini-t, Senës, Diperi-t, Danupi-t apo Gangu-t
ku këmbanat e fundit bien vetëm në orën tre,
tre herë, tre herë, tre herë,
këndoj edhe gjeli i parë,
fshehtas, hyra në shtrojnë e burrit të fundit
e lëngët, por barrëvrarë…
në nokturnin e katërt
(përsëri uji…)
atje uji shkumëzon me vrushkuj si magmë,
kur hijet kryqëzohen në muzg
dhe dielli u mbyt në ujë
krejt drita u tret,
dhe vetëm një simbol optik u bë fjollë
kur netët ndizen,
qyshkur u varën në greminë.
në nokturnin e pestë
(nata…nata)
…ja, këtu është fari i Aleksandrisë
i vetmuar,
i harruar,
nga fregata e fundit e shamisë
së lamtumirës së udhëtarëve
drejt safareve të Eldorados,
teksa mëkojnë aguliçen e mbrëmjes,
në misterin e Bermudës
shenjat e dritave
që terrinës së ujërave zvarriten
tejpërtej plojave të errsinave,
duart e rrëmujëshme të fëmijëve
më thyen copërat vajzërore,
në mijëra thërrime buke,
se e vluar u mbulua nata…
…e nata e lakuriqtë me rrëfen pendim,
a soset vallë shpirti në dashuri??!
në nokturnin e gjashtë
(zjarri…zjarri)
zjarri, - thotë Buda,
të pastron mëkatin,
se im atë,
oxhakun ndez dhe në verë:
- ka bukuri zjarri, - thotë- duke trazuar gacat me mashë,
- kur rrudhave, u vesh hijen e hardhisë
dhe cigaren dredh mes gishtavenyjë si gunga deveje,
kur lutet ndërvete zëulët dhe me veten flet,
kur çel përballë kullës veli i vidhit
nën shtegun e moshës humb duke mbjellë një fik.
- Pse një fik- e pyes, dhe jo një mollë,
-se fiku jeton gjatë,
duke shkundur lodhjen nga drunjtë,
se stinët si teprica
me kurmin e vjetër,
mespërmes bahçes mbledh farat e të nesërmes,
se qyteti im i çmendur,
me statuja të përdhosura
metropolit ulërin,
britmon,
gjëmon,
nga gulçima e fundit lebrozike të makinave të luksit...
...kurse,
dy vajzat që bashkëjetonin në apartamentin e ngushtë,
me rroba të njëjta
nga shitorja me çmime të ulura,
aty në prag,
po hanin fara,
(dhe ç’bisedonin për dashnorët manjakë çorapeverdhë,
se nuk i lexonin kurrë librat e fundit të marrë hua)
se fëmija - lodër
do flejë në cepin e divanit,
sepse nëpër ngushticat
ka pak ajër, dhe frymënxjerrja ngushton muret tona,
sërish mure,
mure…
mure…
akoma mure,
vertikalisht,
horizontalisht,
paralelisht,
kat mbi kat,
deri mbi rrokaqiejtë.
në nokturnin i shtatë
eci gjithmonë mëngjeseve me mjegull
por gjurmët i lë vetëm pas...
