Bilall Maliqi – Cikël poetik
Moderator 
VESA
Vesa e mëngjesit
mu var nëpër qerpikë
(Nuk pikonte dot)
Nga ajo freski
Më iku përgjumja
E përgjumur
Ajo ëndërr e shkëputur
Më puthi në buzë
Vesa u bë vesë
Por nuk humbi
Pret mëngjesin tjetër
Të ma freskojë ballin e djersitur
Nga zjarrmia e dashurisë
AJO FJALË
U kap fjalë e ëmbël
Nëpër ngjitoren
E ngritores së mallit
Arriti
Deri në tumën e shpirtit
Ajo fjalë
Gjindet në brendi
Të semantikës
Nga kapëset e pa para
Lëshon shkreptima
Sikur yjet në kaltërsi
E si dielli
që lëshon rreze
Ajo është fjalë zemre
Shpërfaq (kudo) dashuri
KODRA E MALLËNGJIMIT
Se largova kurrë shikimin
nga Kodra e mallëngjimit
se aty më pushojnë sytë
në gjithçka e shumëçka
nga aty e pushtoj
atë lis të moçëm
me kokë ombrelle
që dikur (na) bënte hije
kur dielli inatçor
gjuante rrezet e forta
në lëkurat tona
të bardha sikur bora
i gllabëronte shikimet
na ngatërronte puthjet
ky lis shtatlartë
është më shumë se një cak
apo pikë e kuqe
ku takohen ëndrrat e puthura
TA MBYLLA FSHEHJEN
Ta kapa (sot) fshehjen
(e dashur)
në atë ngushticë
ku të mbërthen asfiksia
e lodhur pa ajër e dritë
pa dëgjim fjalësh (të mira)
ta kapa dorën e butë
me lëkurë të lëmuar
nga aty të hoqa
ta mbylla fshehjen
me dryrin e kohës
për t'i mbushur mushkëritë
me ajër të dashurisë
LIBËR KUJTIMI
Në lëkurën e kësaj dite
Pikturova mallin e gufuar
Deri në kapakun e durimit
Për mungesën e gërryer
Thellësisë së shpirtit të lodhur
Pas mbrëmjes së ëndërruar
Porsa terrin ta grimcojë drita
Me lapsin ngjyrë dashurie
Do ta vizatoj portretin tënd
Gjerë e gjatë lëkurës së verdhë
Për ta lidhur një libër kujtimi
E të renditet radhë-radhë
Nëpër raftet e mallëngjimit
NË CEP TË KORISË
Për një copë pëlhurë të zezë
Iu ngjitët në cep korisë
S'ngeli më shpresë
Edhe atë (pak) bardhësi të mveshur
E pluhuros(e)ët me pluhur të hirtë
E mira me të keqen
I ndërruan rolet
Të zezën e ngjitët në kulmar
Si flamur pushtimi
Të mirën e ngulfatët
Përpara hijeve të heshtura
Me gishta i qorruat pamjet e mira
Për t'i futur në ambiente të nxira
Bishtat i latë vrragë
Nëpër udhët e (pa) shtruara të turpit
Sot peizazhet u përgjakën
U sëmurën me shkatërrim indesh
Pastaj i ratë
Grusht të gurtë
Mbi rrashtat e hijeve të shkelura
SHTËPIA E MADHE
Sa herë u gjuajt me gurë
Kjo shtëpi
E sa herë e kaploi zjarri
Qëndroi në këmbë
Si një vertikale e çelikosur
Nuk rrënohet
Është shtëpi e madhe
Miqsh e mysafirësh
Nga aty
Hyrje-daljet
Dalin të buzëqeshura
Në atë shtëpi
Përdit qepen
Shpresat e ardhmërisë
NËPËR ATO SHTYLLA
Nëpër ato shtylla kacavirret etnia
Përgjumet me melodi të këputur
Vrimave të fyellit të moçëm
shkrihen tinguj në baladën e shkëputur
Shpërthejnë të zezat gjithandej
Ngulfatshëm si në terrin e zi
Alivanoset mosdija e pëlcitur
Për të kërkuar të fshehtën drejtësi
