Abdel latif Moubarak (Poezi)
Moderator 
Poem: "SHENJAT E SHPËTIMIT"
Nga: Abdel latif Moubarak, poet egjiptian
Le të bien nga balli im aureshat e zemrës,
Një dritë që mendoja se do ta gjeja,
duke u mbështetur në shpatullat e fjalës,
asaj që gumëzhin një melodi në palët e kësaj poezie.
Ndriçoni për të tjerët udhëtimin tim,
këtë shije të hidhur të dhimbjes së një atdheu,
ankthin që e mbush, i cili trazohet me çdo agim
që lind mbi një mëngjes plot marrëzi.
Fjala ishte e pafuqishme atëherë,
e paaftë të farkëtonte një hapësirë të re për rrëfim,
ose të shkulte një margaritar të stolisur me xhevahire nga qielli i saj
për t'ua dhuruar të varfërve, jetimëve, të harruarve,
atyre që janë buzë vdekjes.
Unë e di se jam zeroja nga e cila fillojnë të gjithë poetët,
fara, filizi i së cilës u rrit vetëm nën hijen e vargjeve të paraardhësve të mi.
Prej tyre, mora forcën për të mbijetuar,
duke ëndërruar për detet e tyre të lumtur dhe bujare.
Mbështetem tek të gjithë ata me një krenari që më lartëson
në mbretëri të ndriçuara nga drita e mençurisë së tyre,
o Zonja Poezi.
E gjithë çfarë doja nga ti ishte shpëtimi,
të përfundoja në brigjet e tua.
Unë të fillova ty (apo ti më fillove mua) mes kalimtarëve
në një qytet rrugët e të cilit ishin errësuar,
të harruara nga luftëra të gjata, pastaj u zgjuan vetëm një herë
nga triumfi i të mbijetuarve, dhe pikat e shpresës
që etja nuk mundi t'i mposhtte.
Midis tryezave me barut dhe napalm,
gjymtyrë të shpërndara dhe mure të njollosura me gjak,
xhaketat derdhin vrer në anët e rrënojave,
me fjalët "Unë isha këtu" të gërvishtura mbi to.
Një hemorragji pyetjesh.
Sa kam dëshiruar që poezitë e mia t'i pranonin,
një rrugë drejt pikëllimit dhe lirimit.
Unë e krijoj filizin tim për turmën e fatit,
dhe i përkas marshimit që vjen nga ato toka të harruara
të fshehura në palët e prangave dhe qelive të burgut,
torturës së stomakëve të uritur,
frymëmarrjes së gjuhëve pas klithmave për t'u larguar,
mungesës së shpresës për një shkëlqim të ardhshëm
që mbart në fytyrën e tij shkëlqimin e së pamundurës.
Zonja Poezi, e njoh lavdinë në provën tënde.
E njoh sekretin në lumin tënd.
Kështu takohemi, dhe me ne, takojmë
një jetë që nuk ka faltore,
një jetë që mbijetoi vetëm përmes një marrëveshjeje të pamundur
midis një tufë me gjemba që u rritën vetëm një herë
nga dhimbja e shpëtimit.
Unë jam i destinuar të jetoj dhe të shoh qytetin
të jetë i pari që bekon nxehtësinë përvëluese të një hapi drejt lirisë,
duke u betuar për lavdinë që po venitet në sytë e fëmijëve të tij,
për thesaret me mjaltë që rrjedhin mbi një atdhe të ri
Një dritë që mendoja se do ta gjeja,
duke u mbështetur në shpatullat e fjalës,
asaj që gumëzhin një melodi në palët e kësaj poezie.
Ndriçoni për të tjerët udhëtimin tim,
këtë shije të hidhur të dhimbjes së një atdheu,
ankthin që e mbush, i cili trazohet me çdo agim
që lind mbi një mëngjes plot marrëzi.
Fjala ishte e pafuqishme atëherë,
e paaftë të farkëtonte një hapësirë të re për rrëfim,
ose të shkulte një margaritar të stolisur me xhevahire nga qielli i saj
për t'ua dhuruar të varfërve, jetimëve, të harruarve,
atyre që janë buzë vdekjes.
Unë e di se jam zeroja nga e cila fillojnë të gjithë poetët,
fara, filizi i së cilës u rrit vetëm nën hijen e vargjeve të paraardhësve të mi.
Prej tyre, mora forcën për të mbijetuar,
duke ëndërruar për detet e tyre të lumtur dhe bujare.
Mbështetem tek të gjithë ata me një krenari që më lartëson
në mbretëri të ndriçuara nga drita e mençurisë së tyre,
o Zonja Poezi.
E gjithë çfarë doja nga ti ishte shpëtimi,
të përfundoja në brigjet e tua.
Unë të fillova ty (apo ti më fillove mua) mes kalimtarëve
në një qytet rrugët e të cilit ishin errësuar,
të harruara nga luftëra të gjata, pastaj u zgjuan vetëm një herë
nga triumfi i të mbijetuarve, dhe pikat e shpresës
që etja nuk mundi t'i mposhtte.
Midis tryezave me barut dhe napalm,
gjymtyrë të shpërndara dhe mure të njollosura me gjak,
xhaketat derdhin vrer në anët e rrënojave,
me fjalët "Unë isha këtu" të gërvishtura mbi to.
Një hemorragji pyetjesh.
Sa kam dëshiruar që poezitë e mia t'i pranonin,
një rrugë drejt pikëllimit dhe lirimit.
Unë e krijoj filizin tim për turmën e fatit,
dhe i përkas marshimit që vjen nga ato toka të harruara
të fshehura në palët e prangave dhe qelive të burgut,
torturës së stomakëve të uritur,
frymëmarrjes së gjuhëve pas klithmave për t'u larguar,
mungesës së shpresës për një shkëlqim të ardhshëm
që mbart në fytyrën e tij shkëlqimin e së pamundurës.
Zonja Poezi, e njoh lavdinë në provën tënde.
E njoh sekretin në lumin tënd.
Kështu takohemi, dhe me ne, takojmë
një jetë që nuk ka faltore,
një jetë që mbijetoi vetëm përmes një marrëveshjeje të pamundur
midis një tufë me gjemba që u rritën vetëm një herë
nga dhimbja e shpëtimit.
Unë jam i destinuar të jetoj dhe të shoh qytetin
të jetë i pari që bekon nxehtësinë përvëluese të një hapi drejt lirisë,
duke u betuar për lavdinë që po venitet në sytë e fëmijëve të tij,
për thesaret me mjaltë që rrjedhin mbi një atdhe të ri
Poezi e përkthyer nga vet autori
