Emi Krosi - Poemë (Pjesa e tretë)

Moderator Moderator
Qershor 28, 2025 - 13:39 Përditësuar: Qershor 28, 2025 - 13:44
Emi Krosi - Poemë (Pjesa e tretë)
TANI ËSHTË KURRKUNDI, PËR TY SOLOMON!
 
 “Kontradikta midis pamundësisë së qenësishme
dhe absolutitetit të saj”
J.W.VON GOETHE
 
Poemë
 
në nokturnin e pesëmbëdhjetë
(vetja ime (unë)
 
më tremb mendja ime,
në mëngjeset e mia
kur vitet rrokullisen honene
dhe pemëjeta fruta të helmeta lidh,
nëse do të shpaketoj kujtimet,
në shtëpinë e gurtë
nëna ime haplehtë me të zeza,
kur më qepte të vetmin fustan basme me lule,
duke kërkuar patjetër të rritesha
kur pafajësia vajzërore më mjegullohej,
se për lirinë time
do mblidhja miliarda thërrime sakrificash,
duke u rrokullisur edhe teposhtë humnerave,
me moton:
unë s’ka asgjë, veçse shpirtin e lirë!
Kur renda pas dritës t'ime,
gjërat e vogla
sendet
të thjeshtat,
dua të marrin hisen t'ime të kësaj bote
(sepse jam pjesë e së tërës,
një qenie e hijëzuar për një mision të parëndësishëm
në turmën shtatëmiliardëshe),
por përherë kam ikur nga vetvetja ime,
por, përsëri ajo më ka mbërthyer me gozhdën e agjësë
që më ngulet thellë, në mishin tim si (pa)mëkat,
se, vetëm kur numëroj thinjat e mia
hungërin dellftohtë pasqyra:
a jam unë e bukur,
apo një naive që beson tek mirësia??!
 
në nokturnin e gjashtëmbëdhjetë
(dashuria)
 
zien gjakun ndër rremba,
qerpikët e pemëve në stinët e dehura,
zhubrosin lëvoren e virgjërisë,
në dimrin e udhës së madhe,
se dashuria është një gabim
- më tha ai,
-jemi furi njerëzore,
-jo, - i thashë unë, 
jam ujdhesë në shtratin e pendesës,
kur puliten qerpikët e natës
tundues trupi yt prej shampanje së ujshme,
trupi yt vizuar memecërisht bukur
më turturon në heshte,
litari më lidh duart,
fjalët,
gërmat dhe ashklat e puthjeve
gëlltiten në terrr
sa herë më thërret dashnore,
-gjithherë thua paturpërisht,
dhe si në andrrim lumturisht
(vithet tund mbi statujën tënde të fortë)
ndrij si dritë atje në pusin e mëngjesit,
një kafe e fortë hershon diellin
që bufatet mbi filxhn,
kur neoronet janë zbutur natën,
të patrajta zhveshjet,
me sy,
me duar,
me frymë,
dhe grua e paturp
që lëkurën e zemrës e shqyej,
e bëj rrugë,
e bëj dritë,
e bëj shtresë.
 
në nokturnin e shtatëmbëdhjetë
(jeta)
 
duarprerë dirigjon postmortumin e koncertit të Vjenës,
në vend të Shtrausit,
se iluzionet janë eshtra pa shtrat
kur lulehidhërat çelin në greminën e mjaltit të idhët,
sa re shterpa
që pjellin kafaze erërash,
në tepsinë e qiellit të mysët diagonal,
që varet mbi oqean
duke fotografuar,
meduzën e squllët përmes reve hibride
me membranë gaforresh,  
se jeta është xhungël orgjish,
që vërtitesh të derdhësh vrerin tënd,
prej skllavi,
dhe kur dashuria thur intriga pa mua,
unë fshihem në fundstrofullën e pendimit,
sepse trupin me thasë najloni ma mbartën
bashkë me përçmimin,
pendimin,
urrejtjen,
boshin,
materien vrushtullore të flashkëtisë verore,
se kufoma e Noas,
është varur
në tylin e tejdukshëm të hënës!
 
në nokturnin e tetëmbëdhjetë
(a ka ndonjë ditë të bukur për të vdekur?)
 
nuk mund ta hedh veten
nëpër thashethemet e fun(d)ditës,
nga mësimet që do ndodhin nesër…
do mungoj,
se nesër… nuk do vijë kurrë
por vetëm me vdekjen,
se çdo ditë do jetë sot…sot…sot
kur jeta na përgjon nga vrimat e çelësave
duke zgjatur duart drejt zjarrit
kur ngrohemi nga mardhja e përçmimit,
me valixhe dëshirash me vete,
numrave të gete-ve duke pritur
avionët e erërave të kuqe,
kur përgojimet e jetës
janë sinkopa motesh ku strehohen frikërat,
kur drithëron një violinë e parë,
violinë e dytë,
violinë e tretë,
në orët e muzgut me tela tendosur
mora mësimin e parë të mbajtjes së dorës,
droja e fishkur e oriendive të moçme,
horizontalisht bërtet për kohën,
(njerëzit vërtiten si furkëleshi),
të nxënë haspirën boshe
të krelave dritëkuqe,
kur edhe terri ka filluar të plaket, 
e përhumbur në paravdekjen time opake
fluturon hija ime humerave,
kur var këmbët mbi yzengji të kalit…
…dhe hidhem nëpër degë
duke pyetur: - pse sonte?
-Pse a ka ndonjë ditë të bukur për të vdekur??!
 
në nokturnin e nëntëmbëdhjetë
(kur vajzat kthehen në shtëpinë e babait)
 
trokas nën tingullin e ndyshkur të kujtimeve,
kur tjegullat e oborrit të vajzërisë
shkudin miliona piklayje,
hapa të dlira gjurmëvajzash,
bebëzat e syve ia zhveshin kohës
si Orfe që përqafet me melodinë
në derën e oborrit të drunjtë
stalaktitet e thyera të fëmijërisë,
(për)rrokin dritën e kullës së bardhë,
se zëri i Atit nga brenda,
përballë oxhakut kërrusur, krejt flokëbardhë:
- mirëseradhët bija!
Zhurmueshëm fëmijët
cingëlthi nëpër dherát,
gjerdhe e hithra,
në paqtinë e bahçes harpuar me lëkurë vajzërie,
sërish vrapojmë
pas kërthijtë tanë fëmijë,
kur babai çlirohet nga vegimet e netëve pemër
(dhe mbrëmjeve këmbëkryqet mbi floknajën e bërë në vegjë,
nga duart plot kocka të bardha të nënës së tij,
banuese tek vishnja e kuqe),
përmes frymëve të dymbëdhjetë fëmijëve të tij,
brerojnë hareshëm gjethnajat e lisit  
çliruar nga liria,
kur trokasim në portën e madhe
prej druri të avllisë,
bijat derdhur gjithë anësive dhe largësive
babai që dremit,
vegjëlon,
mërmërit,
sokëllin,
dhe degët e hurmës në avlli
shkunden nën shatoren e agut,
nëna çapitet nëpër shkallinat e gurta,
zvarrë nga reumatizma,
(duke tundur djepet në shtroja të ftohta,
me dromca fëmijësh këmbëzbathur)
moteve së rritjes tone,
dhe sa herë
vajzat trokasin në derën e shtëpisë së babait,
ai është akoma aty,
si një himn prej lumi, gjithmonë atëror!
 
Poema vazhdon në numrin e radhës