Panajot Boli - Cikël poetik

Moderator

Tetor 13, 2025 - 15:47 Përditësuar: Tetor 13, 2025 - 15:48

KUR DETI ËSHTË VETEM

Prapë ka mbetur vetem deti

Nxitojnë pulëbardhat me tabaka në duar

T’i sjellin,

Kafen e mengjesit

Varkat në majë të gishtave

Ndalen një çast butësisht ta puthin në buzë

T’i peshpërisin,

Si u gdhive, i miri ynë?

Në qetësinë e ëmbël të agut

Rendin valët të shkundin bregun nga supet

Të zgjojnë ,

Plazhin që fle i përgjumur

Të gjitha rrinë të fshehura

Mes rerës ku mbulonin këmbët e tyre vajzat

Ku s’mbahej

Gazi i shfrenuar i fëmijëve

Rëra hesht e diçka murmurit

S’e hap gojën për sekrete e shikime mekatare

Që ndiqnin ,

Neriadat kur laheshin

I vetem erdha tek ti,o det,këtë ag

U ndala këtu në breg si një hetues misterioz

Të kërkoj,

Gjurmët e këmbëve të saj

SA DUA...

Një perëndim mistik me dhimbje nostalgjie më josh

Më rrok shpirtin e lënduar dhe më mpleks një endërr

Shtyn retë fytyrënxira të ditës hipokrite që më lodhi

Më deh në gjoksin e tij, si puthja që të fal një femër

Dua të jem në këtë ceremoni që të ëmbëlson shpirtin

Larg syrit të çakërritur të interesit me një qeshje cinike

Larg orgjisë se çmendur të politikaneve tanë si Sirena

Ca çaste vetem më lini, të prehem te natyra ime fisnike

Të harroj botën e shthurur,i revoltuar, miku im Hamlet

Te magjia e perendimit të lumturohem pak këtu në det

Të pres hënën time dhe yjet bukuroshe,me gushën dritë

Të dalin edhe Neraidat, me vajzën e valeve që më pret

KY DIMËR...

I miri diell u lodh në ditët e gjata të verës

Dha terë ngrohtësinë dhe dritën shkelqim

Tani po çlodhet pak në prehrin e vjeshtës

Melankolik, i hutuar,i joshur në endërrim

Vjeshta po e fsheh shpesh në krahët e reve

Të mos ia zbeh bukurinë dimri që po vjen

E,tokën bijën e tij,i hedh një qilim verdhosh

Në pranverë t’i ngroh farat e jetës që flenë

Vjeshtë e çuditshme e me trille dhembshurie

Shpirtin ta çjerr nostalgjia,mister përendimet

Gjethet të ulen befas si pëellumba përmbi supe

Të thonë:Ja po vjen dimri...Shijoji tani agimet

Kjo vjeshta ime i bën me të mëndueshme yjet

Fustanet i do me ngjyrë portokalli e të kuqeremta

Më të turpshme ma bën hënën e pak të trishtuar

Dhe në shpirtin tim ca pika agonie hedh brenda

Vjeshtë,në krahët e tua dua edhe unë të prehem

Me nostalgjinë e me endrra të verdha në gjumë

Të shoh mjergullën dinake tek zbrett nga malet

Ky dimër...Kockat e shpirtin do m’i ther me shumë

ENGJELL GJELBERIMI TË BËRI...

-Për mikun tim të paharruar,inxhinierin e pyjeve Kristo Kaurin-