Valbona Kolaveri (Cikël Poetik -II-)
Moderator 
Valbona Kolaveri (Cikël Poetik -II-)
KUR VDES NJË POET
Kur vdes nje poet,
Tokës së gjuhës ,i thahen rrënjët e fjalës,
Dhe qiejt,
S’kanë më ëngjëj të kërcejnë
Kur vdes një poet,
Çahen kordat e rrathëve të dashurive,
Se s’ka më kush t’ju këndojë,
Rrezeve tek përflakin diejt
Kur vdes një poet,
Dhembja vdes nën dhembje,
E thellë në shpirt qan derti.
Der ku s’ka më zë.
GJYSMAVE TË MIJA
Përfshihem,
Në vorbulla të rrëmbyera
Mendimesh,
Ditësh e netësh rrokopujë
Nën qiej të ngrysur
Të mendjes,
Që vetëtijnë pareshtur
Agonitë
Zogj fluturakë
Të shpirtit,
Më enden fluturimesh
Krahëthyer,
Ujvarave të zemrës
Të gjejnë
Shtegëtime të reja ,
Ndjenjash,
Lirie të munguar
Larg,
Shkretëtirash
Tē djegura,
Nga pasione çastesh
Pluhrosur shpirtit,
Nga dështime
Të çala kohësh,
E njerëzish të dalë boje
Shkapërcimesh eci
Te ngre veten lart,
Nën dallgë ëndrrash
Të bardha shkumëzimesh
Përqafoj e dlirë
Krahapur dritën,
Të ndihem e plotë
Gjysmave të mija.
JAM GRU
Jam gru,
E lindun etjeve qe përpijnë zjarr,
E gjitha një rrotullamë
Që të përpin me sy,
Si një vorbull që nuk të len me dal,
Ndjenjës për me dasht,
Vetëtime që shkrep dashni,
Në piskamë të rrezes së parë,
E ujët si qielli kur don me shfry,
Gjithë retë e mbledhuna bashkë
E dobët si një zog i truem prej të ftohtit,
Mbi krye pa kallamë,
E fisme si zojë ,
Kur nderën me derë s’ia xanë
E trillët ,
Kur muzgjet bien teposhtë me fjetë,
Me mendu se jam gru,
Për vete,
Për ty gru,
Edhe për ju.
MANIAKËT E ÇMËNDUR
Maniakët e çmëndur klandestinë,
Flisnin papushim,
Egove,
Retorikave te vetvetes përsëritëse
Pa rregulla nënrenditëse të një vargu
Elitar Fibonaçi,
Tejzgjatëse pa kuptim
Të krijonin një model figure,
Që spontanisht të habit,
Dhe që të çmend me risitë
Pa brum,
Pa kockë,
Përdredhës gjer në frikë.
