José Luis Rubio - Biografi dhe Cikël poetik (Përktheu Angela Kosta)
Moderator 
CIKËL POETIK NGA JOSÉ LUIS RUBIO - SPANJË
BIOGRAFIA
Të rrëfesh historinë time është e lehtë. Kam lindur në Kadiz (Spanjë) 74 vite më parë. Aty kalova fëmijërinë duke ndjerë aromën e detit, studjova dhe u bëra mësues për t’u mësuar të tjerëve dijet e mia. Kohë më parë hyra në një burg letrash, ku ende rri i mbyllur. Kam shkruar mijëra vargje të mbledhura në libra të ndryshëm që zbukurojnë raftet e këtij burgu fjalësh. Prej më shumë se tridhjetë vitesh jetoj në Konil, edhe unë me aromën e detit. Në raftet e mia, ruaj ende shumë libra që nuk di nëse do t’i lexojë ndonjë. Gjëra të tjera kanë mbushur hapësirat e mia përveç vargjeve: muzika e jashtëzakonshme flamenco dhe radioja ku e ndjeva veten gazetar, profesion që do të kisha dashur të ushtroja.
Kam marrë disa çmime, por kënaqësia ime më e madhe është përhapja e poezisë në mbarë botën me Revistën Poetike Azahar.
Kjo është historia ime e bërë me vargje dhe flamenco.
LE TË NDRYSHOJMË
Nëse dëshiron të jetosh në paqe
hidhi armët në lumë.
Mos e mëso fëmijën të luajë
me shpatë ose pushkë.
Mësoje të mbjellë trëndafila
dhe të bisedojë me njerëzit.
Lufta është lojë
që shkatërron pa mëshirë
ku nuk duhet të marrim pjesë.
Le t'i ndryshojmë tanket me libra,
thikat me pena
dhe bombat me vargje.
T'i zëvendësojmë plumbat
me penela të hollë
ose me lapsa ngjyrash
dhe të pikturojmë fusha të lulëzuara
ose dete të qeta
plot me peshq shumëngjyrësh.
Ta mbjellim qiellin dhe tokën
me pëllumba të bardhë
e të jetojmë përgjithmonë në paqe.
Ndoshta është vetëm një iluzion apo ëndërr,
por unë dua të ëndërroj
që pëllumbat e paqes
të strehohen në të gjitha vendet e botës.
AKREPAT E NDALUR
Pashë orën, të varur në qafën e saj,
dhe ora që shënonte nuk ishte ajo reale,
sepse akrepat kishin ndalur
në atë orë fatale, në atë çast,
kur gjithçka shpërtheu në ajër,
pa mundur ta evitonim.
Ishte atë çast...
Ora refuzoi të ecte përpara
nga ajo sekondë, sepse në atë moment
koha u ndal prej zotëruesit të orës.
Ajo hyri në një pus të errët, pambarim,
të përhershëm, pa ditë, pa net,
ku nuk ekzistonin as tinguj as imazhe,
vetëm uji guxonte t’ia njomte fytyrën
dhe t'ia lagte trupin pa ndjenja.
As për këtë nuk ishte e vetëdijshme.
Ishte pa qenie.
Jetonte pa jetuar.
Shikonte pa parë.
Lëvizte nga inercia,
e shtyrë nga nxitjet e jashtme,
të familjarëve dhe miqve
që e ulnin dhe e ngrinin
duke u përpjekur ta bënin të reagonte.
Nuk hante...
Nuk pinte...
Nuk flinte...
Koha e saj kishte ndalur
Në atë sekondë, në atë minutë, në atë çast.
Edhe ajo, atëherë u ndal.
RITMI I NGJYRAVE
Kanë ngjyra tingujt?
Dhe nëse kanë, cili është tingulli i tyre?
Të gjithë të njëjtin tingull kanë?
E kuqja të njëjtin tingull me blunë ka?
Nëse je i zoti ta dëgjosh atë tingull
është sepse di të kapërthesh magjinë
që çdo ngjyrë mbart në vetvete.
Është ndër piktura,
dhe nëse ndalesh para tyre
për disa minuta,
ngjyrat do të të japin mesazhin e tyre tingullor.
Ndalu!
E dëgjon tingullin?
E kuqja të thërret.
Bluja të pëshpërit.
Jeshilja të flet ngadalë.
E verdha përkëdhel.
Portokallia psherëtin.
E zeza tmerron.
Dhe të gjitha së bashku të rrëfejnë
historinë që në kanavacë
e kanë krijuar.
I dëgjon tingujt e ngjyrave tani?
Të pëlqen muzika e tyre?
Të ngazëllen tingulli i tyre?
(Përktheu: Angela Kosta)
