Charles Lipanda Mahigwe - shqip italisht anglisht (Biografi)
Moderator 
CHARLES LIPANDA MAHIGWE
SHTËPIA ËSHTË KUDO
Emri im është Charles Lipanda Matenga. Unë linda dhe u rrita jetim në fshatin Rwenena, Uvira, Kivu-jug, DRCONGO më 2 korrik 2005. Nëna ime quhej Sada Magdaleine, ndërsa për babain tim nuk dija asgjë. Fatkeqësisht nëna ime vdiq kur unë isha 5 vjeç. Të dy prindërit e mi punuan në fermë për të na rritur të gjithë ne, motrat dhe vëllezërit e mi. Ata ishin gjithashtu ruajtës kafshësh. Jeta ishte si floriri nën tokë. Askush nuk e dinte se një ditë prindërit e mi do të zhdukeshin si pluhuri në ajër, duke mos lënë asnjë gjurmë në trotuaret e lagura. Gjurmët e tyre nuk mund të shiheshin as në rërë, pasi të gjitha u zhdukën si të tretur në acid. Pasi humba të dy prindërit në moshë fare të re, më duhej të largohesha nga fshati ynë me motrën time, duke shkuar në qytetin e Uvirës dhe ishte pikërisht ajo që filloi të kujdesej për ne edhe pse ishte vetëm 15 - vjeçe kur solli në jetë vajzën e saj. Ajo duroi punën e rëndë të detyruar dhe abuzimin edhe pse ende e mitur, nga burri i saj i papjekur, vetëm me qëllimin që ne të mbijetonim. Herët në mëngjes, motra ime shkonte në liqenin Tanganyika, nëpër shtëpitë e të pasurve ose edhe atyre që nuk kishin, merrte rërë, zhavorr dhe gurë dhe i çonte në një vend të largët për t'i nxjerrë në shitje. Të gjitha këto i bëri për që të studjonim dhe të kishim të paktën diçka për të ngrënë, për të na mbajtur në heshtje. Bota dukej sikur ishte vrima e vogël e kafshëve.
Teksa rritesha, filozofia dhe sociologjia u bënë forca ime kur trupi im nuk kishte ujë për të shuar etje. Për fatin tim të keq nuk munda të vazhdoja studimet, pasi ikëm në kampin e refugjatëve Dzaleka në Malavi. Nuk mund të flisja asnjë gjuhë në atë botë të re dhe të panjohur. Gjithçka u bë e çuditshme në një tokë familjare. Unë u bëra endacaku i universit. Në kamp, nuk kishte ushqim për të ngrënë. Në fillim fillova ta konsideroja kampin e refugjatëve si varrin e ëndrrave. Fillova të humbisja shijen e së ardhmes sime. E kështu, mendova se vetëvrasja ishte e vetmja zgjidhje për sfidat e pafundme të dhimbshme me të cilat përballesha ditë pas dite. Ndërsa vazhdova t'u mbijetoja stuhive të dhunshme të jetës, vendosa t'i jepja shpirtit tim një shans tjetër. Të mbijetoja, të vdisja apo të jetoja nuk ishte më e pakët se errësira e syve të mi. Fillova të studioja anglisht dhe u bëra i pasionuar pas poezisë e kështu shkrova disa poezi në vitin 2021 dhe që atëherë, i përkushtoj kohën e plotë. Krijova një antologji të quajtur "Zëri ynë është katalizatori ynë i Antologjisë sonë" (2022) me Salvador CapBic (SHBA), si bashkëautor me poetë të tjerë ndërkombëtarë nga e gjithë bota. Nga mesi i vitit 2023, Ruth Takodwa (refugjate) dhe unë filluam të punonim për antologjinë Being Refugee Wasn't a Choice, e cila do të botohet në fillim të vitit 2024. Kam shkruar shumë poezi që janë botuar në revista dhe faqe ndërkombëtare.
Jam poet, shkrimtar, përkthyes, redaktor, autor dhe interpretues. Kam interpretuar në shumë festivale kombëtare dhe ndërkombëtare. Një shembull i mirë është Konferenca Botërore e Poezisë 2023 në Indi, nga e cila u vlerësova me një certifikatë si Master i Ndërgjegjes Krijuese, Përkujtimi i Ditës së Kombeve të Bashkuara 2023 dhe nisja e poezisë kombëtare rinore 2023 - 2028 (Malawi). Gjithashtu, unë jam themeluesi dhe presidenti i Poezisë Artistike Rinore Afrikane - AYAP ku fëmijët jetimë nga kampi i refugjatëve Dzaleka mësojnë poezi dhe i kushtohen versionit të vetvetes. Duke zbuluar ëndrrat e tyre, ne i ekspozojmë ata si talente të reja çdo ditë. Unë jam gjithashtu organizator i "Talentet tona", Festivali ynë i Avokimit, i cili synon të sjellë gëzim për refugjatët të privuar nga shpresa. Për më tepër, kjo histori më bëri fituesin e Kampionatit të 3-të Botëror të Tregimit 2023, duke përfaqësuar të gjithë Malawi-n, i renditur i 4-ti globalisht. Që nga ai moment, UNHCR-ja dhe OUNU pati një ndikim pozitiv në të ardhmen time. Pavarësisht gjithë kësaj, unë po jetoj një jetë të jashtëzakonshme këtu në kampin e refugjatëve Dzaleka, Malavi.
Si përfundim, me një përvojë të tillë jetësore, më në fund kuptova se kampi i refugjatëve nuk është një varr ëndrrash, por fillimi i një jete të re në të cilën njeriu duhet të lulëzojë për të jetuar. Shtëpia është kudo dhe kudo që të jeni, ju ende mund të bëni atë që keni për të bërë.
Charles Lipanda Mahigwe
(29 dhjetor 2023)
.....................................................................
CHARLES LIPANDA MAHIGWE
LA CASA È OVUNQUE
Il mio nome è Charles Lipanda Matenga. Sono nato e cresciuto orfano nel villaggio di Rwenena, Uvira, Sud-Kivu, DRCONGO nel 2 luglio 2005. Mia madre era Sada Magdaleine. Non sapevo nulla di mio padre. Tuttavia, mia madre è morta quando avevo 5 anni.
Entrambi i miei genitori lavoravano nella fattoria per crescere tutti noi, le mie sorelle e i miei fratelli. Erano anche custodi di animali. La vita era un oro sotto terra. Nessuno sapeva che un giorno i miei genitori sarebbero scomparsi come polvere nell'aria, senza lasciare tracce sui marciapiedi bagnati. Nemmeno le loro impronte si vedevano sulla sabbia, poiché tutti sono svaniti come fossero sciolti in solvente.
Dopo aver perso entrambi i miei genitori in tenera età, ho dovuto lasciare il nostro villaggio con mia sorella, andando verso la città di Uvira.
Fu lei che iniziò a prendersi cura di noi. Aveva soltanto 15 anni quando diede alla luce la sua bambina. Ha subito gravi lavori forzati e abusi infantili da parte del marito sconsiderato, per farci sopravvivere. Al mattino presto, si recava al lago Tanganica, la casa degli abbienti e dei non abbienti, prendeva sabbia, ghiaie e pietre e li portava in un luogo lontano per metterli in vendita. Ha fatto tutto ciò per farci studiare e avere almeno qualcosa da mangiare per farci stare in silenzio. Il mondo sembrava essere il piccolo buco delle bestie.
Crescendo, la filosofia e la sociologia sono diventate il mio punto di forza quando il mio corpo non aveva l'acqua per dissetarsi. Tuttavia non ho potuto continuare i miei studi, poiché siamo fuggiti nel campo profughi di Dzaleka, in Malawi. Non riuscivo a parlare nessuna lingua in quel mondo nuovo e sconosciuto. Tutto divenne strano in una terra familiare. Sono diventato il viandante dell'universo. Non c'era cibo da mangiare. All'inizio cominciai a considerare il campo profughi, come la tomba dei sogni. Ho perso il gusto del mio futuro. E così, pensai che il suicidio era l'unica soluzione alle infinite sfide dolorose che affrontavo giorno dopo giorno.
Mentre continuavo a sopravvivere alle violente tempeste della vita, decisi di dare alla mia anima un'altra possibilità. Sopravvivere, morire o vivere non era meno dell'oscurità degli miei occhi. Iniziai a studiare l'inglese e mi sono appassionato alla poesia, e così scrissi alcune poesie nel 2021 e da lì in poi, ciò lo dedico a tempo pieno.
Ho ideato un'antologia chiamata Our Voice Is Our Catalyst Anthology (2022) con Salvador CapBic, USA, come co-autore con altri poeti internazionali da tutto il mondo. A metà del 2023 Ruth Takodwa (rifugiata) e io abbiamo iniziato a lavorare all'antologia Being Refugee Wasn't a Choice, che sarà pubblicata all'inizio del 2024. Ho scritto molte poesie che sono state pubblicate su riviste e siti internazionali.
Sono poeta, scrittore, traduttore, editore, autore e performer. Mi sono esibito in numerosi festival, nazionali e internazionali. Un buon esempio è la Conferenza Mondiale di Poesia 2023 in India, di cui mi è stato conferito un certificato di Master of Creative Consciousness, Commemorazione della Giornata delle Nazioni Unite 2023 e lancio della poesia giovanile nazionale 2023 - 2028 (Malawi).
Sono il fondatore e Presidente dell'African Youth Artistic Poetry-AYAP dove i bambini orfani del campo profughi di Dzaleka imparano la poesia e diventano la versione di se stessi. Scoprendo i loro sogni, li esponiamo ogni giorno a nuovi talenti. Sono anche l'organizzatore di Our Talents, Our Advocacy Festival, che mira a portare gioia ai rifugiati miseri di speranza. Inoltre, questa storia mi ha reso il vincitore del 3° Campionato Mondiale di Storytelling 2023 rappresentando l'intero Malawi al 4° posto a livello mondiale. Da quel momento in poi, l'UNHCR e l'ONU hanno influenzato positivamente nel mio futuro. Nonostante ciò, sto vivendo una vita straordinaria qui nel campo profughi di Dzaleka, in Malawi.
In conclusione, con tale esperienza di vita, ho finalmente capito che il campo profughi non è una tomba di sogni, ma l'inizio di una nuova vita in cui bisogna prosperare per vivere. La casa è ovunque e ovunque tu sia, puoi ancora fare ciò che sei destinato a fare.
Charles Lipanda Mahigwe
(29 Dicembre 2023)
....................................................................
CHARLES LIPANDA MAHIGWE
HOME IS EVERYWHERE
My name is Charles Lipanda Matenga. I was born and raised orphan at Rwenena Village, Uvira, Sud-Kivu, DRCONGO in 2005,2nd July. My mother was Sada Magdaleine. I knew nothing about my father. However my mother died when I was 5 years old.
Both of my parents worked in the farm to raised us all, my sisters and brothers. They were also animal keepers. Life was a gold under the ground. No one knew that my parents would one day disappear like dust in the air. Leaving no trace on the wet pavements. Nor finger prints on the sand were seen. For they all vanished like solute into solvent.
After losing both of my parents at the very young age, I had to leave our village with my sister, to the city, Uvira. She started taking care of us. She was just 15 years when she gave birth to her girl child. She severely underwent child labour and child abuse from her inconsiderate husband for us to survive. Early in the morning, she used to go to lake Tanganyika, the home for the haves and have nots, taking sands, gravels and stones and carry them to a miled distant place to be sold. She did all this for us to go to school and at least have something to eat for the stomach to be silent. The world seemed to be the little hole of the beasts.
As I grew up, philosophy and sociology became my strength when my body had no water. However I did not continue my studies, since we fled to to Dzaleka Refugee Camp, Malawi. I could not speak any language in a new world. Everything became strange in familiar lands. I became a wanderer of the universe. No food to eat. Initially, I regarded refugee camp as the grave of the dreams. I lost the taste of my future. Committing suicide was the only solution to my endless challenges I faced day by day.
As I kept on surviving the violent storms of life, I gave my soul another chance. To survive, to die or to live was not less as the darkness in my eyes. I started learning English and became fond of poetry. I started writing poetry in 2021 and gave it full time.
I came up with an anthology called Our Voice Is Our Catalyst Anthology(2022) with Salvador CapBic, USA, as the co-author with other international poets around the world. In the mid 2023 Ruth Takodwa(refugee) and I started working on Being Refugee Wasn't a Choice Anthology which is to be published earlier 2024. I have written a lot of poems and which have been published in international magazines and websites.
I am a published poet, writer, translator, editor, author and performer. I have performed multi festivals, national and international. A good example is a World Poetry Conference 2023 India from which I was conferred a certificate of Master of Creative Consciousness, United Nations Day Commemoration 2023 and launch of national youth police 2023-2028 Malawi.
I am the founder and president of African Youth Artistic Poetry-AYAP where orphaned children from Dzaleka Refugee Camp are trained poetry and become version of themselves. In discovering their dreams, we expose them to new talents everyday. I am also the organizer of Our Talents, Our Advocacy Festival which aims at bringing joy to hopeless refugees. Besides, this story made me the winner of 3rd World Storytelling Championship 2023 representing the whole Malawi on 4th place worldwide. Henceforth, UNHCR and UN have been influencing me positively on my future. Nonetheless, I am living a tremendous life here in Dzaleka refugee Camp, Malawi.
In closing,with life experience, I finally realized that refugee camp is not a grave of dreams but the newest beginning of a new life where one has to thrive to live. Home is everywhere. Wherever you are, you can still do what you are destined to do.
Charles Lipanda Mahigwe
(29 December 2023)
SHTËPIA ËSHTË KUDO
Emri im është Charles Lipanda Matenga. Unë linda dhe u rrita jetim në fshatin Rwenena, Uvira, Kivu-jug, DRCONGO më 2 korrik 2005. Nëna ime quhej Sada Magdaleine, ndërsa për babain tim nuk dija asgjë. Fatkeqësisht nëna ime vdiq kur unë isha 5 vjeç. Të dy prindërit e mi punuan në fermë për të na rritur të gjithë ne, motrat dhe vëllezërit e mi. Ata ishin gjithashtu ruajtës kafshësh. Jeta ishte si floriri nën tokë. Askush nuk e dinte se një ditë prindërit e mi do të zhdukeshin si pluhuri në ajër, duke mos lënë asnjë gjurmë në trotuaret e lagura. Gjurmët e tyre nuk mund të shiheshin as në rërë, pasi të gjitha u zhdukën si të tretur në acid. Pasi humba të dy prindërit në moshë fare të re, më duhej të largohesha nga fshati ynë me motrën time, duke shkuar në qytetin e Uvirës dhe ishte pikërisht ajo që filloi të kujdesej për ne edhe pse ishte vetëm 15 - vjeçe kur solli në jetë vajzën e saj. Ajo duroi punën e rëndë të detyruar dhe abuzimin edhe pse ende e mitur, nga burri i saj i papjekur, vetëm me qëllimin që ne të mbijetonim. Herët në mëngjes, motra ime shkonte në liqenin Tanganyika, nëpër shtëpitë e të pasurve ose edhe atyre që nuk kishin, merrte rërë, zhavorr dhe gurë dhe i çonte në një vend të largët për t'i nxjerrë në shitje. Të gjitha këto i bëri për që të studjonim dhe të kishim të paktën diçka për të ngrënë, për të na mbajtur në heshtje. Bota dukej sikur ishte vrima e vogël e kafshëve.
Teksa rritesha, filozofia dhe sociologjia u bënë forca ime kur trupi im nuk kishte ujë për të shuar etje. Për fatin tim të keq nuk munda të vazhdoja studimet, pasi ikëm në kampin e refugjatëve Dzaleka në Malavi. Nuk mund të flisja asnjë gjuhë në atë botë të re dhe të panjohur. Gjithçka u bë e çuditshme në një tokë familjare. Unë u bëra endacaku i universit. Në kamp, nuk kishte ushqim për të ngrënë. Në fillim fillova ta konsideroja kampin e refugjatëve si varrin e ëndrrave. Fillova të humbisja shijen e së ardhmes sime. E kështu, mendova se vetëvrasja ishte e vetmja zgjidhje për sfidat e pafundme të dhimbshme me të cilat përballesha ditë pas dite. Ndërsa vazhdova t'u mbijetoja stuhive të dhunshme të jetës, vendosa t'i jepja shpirtit tim një shans tjetër. Të mbijetoja, të vdisja apo të jetoja nuk ishte më e pakët se errësira e syve të mi. Fillova të studioja anglisht dhe u bëra i pasionuar pas poezisë e kështu shkrova disa poezi në vitin 2021 dhe që atëherë, i përkushtoj kohën e plotë. Krijova një antologji të quajtur "Zëri ynë është katalizatori ynë i Antologjisë sonë" (2022) me Salvador CapBic (SHBA), si bashkëautor me poetë të tjerë ndërkombëtarë nga e gjithë bota. Nga mesi i vitit 2023, Ruth Takodwa (refugjate) dhe unë filluam të punonim për antologjinë Being Refugee Wasn't a Choice, e cila do të botohet në fillim të vitit 2024. Kam shkruar shumë poezi që janë botuar në revista dhe faqe ndërkombëtare.
Jam poet, shkrimtar, përkthyes, redaktor, autor dhe interpretues. Kam interpretuar në shumë festivale kombëtare dhe ndërkombëtare. Një shembull i mirë është Konferenca Botërore e Poezisë 2023 në Indi, nga e cila u vlerësova me një certifikatë si Master i Ndërgjegjes Krijuese, Përkujtimi i Ditës së Kombeve të Bashkuara 2023 dhe nisja e poezisë kombëtare rinore 2023 - 2028 (Malawi). Gjithashtu, unë jam themeluesi dhe presidenti i Poezisë Artistike Rinore Afrikane - AYAP ku fëmijët jetimë nga kampi i refugjatëve Dzaleka mësojnë poezi dhe i kushtohen versionit të vetvetes. Duke zbuluar ëndrrat e tyre, ne i ekspozojmë ata si talente të reja çdo ditë. Unë jam gjithashtu organizator i "Talentet tona", Festivali ynë i Avokimit, i cili synon të sjellë gëzim për refugjatët të privuar nga shpresa. Për më tepër, kjo histori më bëri fituesin e Kampionatit të 3-të Botëror të Tregimit 2023, duke përfaqësuar të gjithë Malawi-n, i renditur i 4-ti globalisht. Që nga ai moment, UNHCR-ja dhe OUNU pati një ndikim pozitiv në të ardhmen time. Pavarësisht gjithë kësaj, unë po jetoj një jetë të jashtëzakonshme këtu në kampin e refugjatëve Dzaleka, Malavi.
Si përfundim, me një përvojë të tillë jetësore, më në fund kuptova se kampi i refugjatëve nuk është një varr ëndrrash, por fillimi i një jete të re në të cilën njeriu duhet të lulëzojë për të jetuar. Shtëpia është kudo dhe kudo që të jeni, ju ende mund të bëni atë që keni për të bërë.
Charles Lipanda Mahigwe
(29 dhjetor 2023)
.....................................................................
CHARLES LIPANDA MAHIGWE
LA CASA È OVUNQUE
Il mio nome è Charles Lipanda Matenga. Sono nato e cresciuto orfano nel villaggio di Rwenena, Uvira, Sud-Kivu, DRCONGO nel 2 luglio 2005. Mia madre era Sada Magdaleine. Non sapevo nulla di mio padre. Tuttavia, mia madre è morta quando avevo 5 anni.
Entrambi i miei genitori lavoravano nella fattoria per crescere tutti noi, le mie sorelle e i miei fratelli. Erano anche custodi di animali. La vita era un oro sotto terra. Nessuno sapeva che un giorno i miei genitori sarebbero scomparsi come polvere nell'aria, senza lasciare tracce sui marciapiedi bagnati. Nemmeno le loro impronte si vedevano sulla sabbia, poiché tutti sono svaniti come fossero sciolti in solvente.
Dopo aver perso entrambi i miei genitori in tenera età, ho dovuto lasciare il nostro villaggio con mia sorella, andando verso la città di Uvira.
Fu lei che iniziò a prendersi cura di noi. Aveva soltanto 15 anni quando diede alla luce la sua bambina. Ha subito gravi lavori forzati e abusi infantili da parte del marito sconsiderato, per farci sopravvivere. Al mattino presto, si recava al lago Tanganica, la casa degli abbienti e dei non abbienti, prendeva sabbia, ghiaie e pietre e li portava in un luogo lontano per metterli in vendita. Ha fatto tutto ciò per farci studiare e avere almeno qualcosa da mangiare per farci stare in silenzio. Il mondo sembrava essere il piccolo buco delle bestie.
Crescendo, la filosofia e la sociologia sono diventate il mio punto di forza quando il mio corpo non aveva l'acqua per dissetarsi. Tuttavia non ho potuto continuare i miei studi, poiché siamo fuggiti nel campo profughi di Dzaleka, in Malawi. Non riuscivo a parlare nessuna lingua in quel mondo nuovo e sconosciuto. Tutto divenne strano in una terra familiare. Sono diventato il viandante dell'universo. Non c'era cibo da mangiare. All'inizio cominciai a considerare il campo profughi, come la tomba dei sogni. Ho perso il gusto del mio futuro. E così, pensai che il suicidio era l'unica soluzione alle infinite sfide dolorose che affrontavo giorno dopo giorno.
Mentre continuavo a sopravvivere alle violente tempeste della vita, decisi di dare alla mia anima un'altra possibilità. Sopravvivere, morire o vivere non era meno dell'oscurità degli miei occhi. Iniziai a studiare l'inglese e mi sono appassionato alla poesia, e così scrissi alcune poesie nel 2021 e da lì in poi, ciò lo dedico a tempo pieno.
Ho ideato un'antologia chiamata Our Voice Is Our Catalyst Anthology (2022) con Salvador CapBic, USA, come co-autore con altri poeti internazionali da tutto il mondo. A metà del 2023 Ruth Takodwa (rifugiata) e io abbiamo iniziato a lavorare all'antologia Being Refugee Wasn't a Choice, che sarà pubblicata all'inizio del 2024. Ho scritto molte poesie che sono state pubblicate su riviste e siti internazionali.
Sono poeta, scrittore, traduttore, editore, autore e performer. Mi sono esibito in numerosi festival, nazionali e internazionali. Un buon esempio è la Conferenza Mondiale di Poesia 2023 in India, di cui mi è stato conferito un certificato di Master of Creative Consciousness, Commemorazione della Giornata delle Nazioni Unite 2023 e lancio della poesia giovanile nazionale 2023 - 2028 (Malawi).
Sono il fondatore e Presidente dell'African Youth Artistic Poetry-AYAP dove i bambini orfani del campo profughi di Dzaleka imparano la poesia e diventano la versione di se stessi. Scoprendo i loro sogni, li esponiamo ogni giorno a nuovi talenti. Sono anche l'organizzatore di Our Talents, Our Advocacy Festival, che mira a portare gioia ai rifugiati miseri di speranza. Inoltre, questa storia mi ha reso il vincitore del 3° Campionato Mondiale di Storytelling 2023 rappresentando l'intero Malawi al 4° posto a livello mondiale. Da quel momento in poi, l'UNHCR e l'ONU hanno influenzato positivamente nel mio futuro. Nonostante ciò, sto vivendo una vita straordinaria qui nel campo profughi di Dzaleka, in Malawi.
In conclusione, con tale esperienza di vita, ho finalmente capito che il campo profughi non è una tomba di sogni, ma l'inizio di una nuova vita in cui bisogna prosperare per vivere. La casa è ovunque e ovunque tu sia, puoi ancora fare ciò che sei destinato a fare.
Charles Lipanda Mahigwe
(29 Dicembre 2023)
....................................................................
CHARLES LIPANDA MAHIGWE
HOME IS EVERYWHERE
My name is Charles Lipanda Matenga. I was born and raised orphan at Rwenena Village, Uvira, Sud-Kivu, DRCONGO in 2005,2nd July. My mother was Sada Magdaleine. I knew nothing about my father. However my mother died when I was 5 years old.
Both of my parents worked in the farm to raised us all, my sisters and brothers. They were also animal keepers. Life was a gold under the ground. No one knew that my parents would one day disappear like dust in the air. Leaving no trace on the wet pavements. Nor finger prints on the sand were seen. For they all vanished like solute into solvent.
After losing both of my parents at the very young age, I had to leave our village with my sister, to the city, Uvira. She started taking care of us. She was just 15 years when she gave birth to her girl child. She severely underwent child labour and child abuse from her inconsiderate husband for us to survive. Early in the morning, she used to go to lake Tanganyika, the home for the haves and have nots, taking sands, gravels and stones and carry them to a miled distant place to be sold. She did all this for us to go to school and at least have something to eat for the stomach to be silent. The world seemed to be the little hole of the beasts.
As I grew up, philosophy and sociology became my strength when my body had no water. However I did not continue my studies, since we fled to to Dzaleka Refugee Camp, Malawi. I could not speak any language in a new world. Everything became strange in familiar lands. I became a wanderer of the universe. No food to eat. Initially, I regarded refugee camp as the grave of the dreams. I lost the taste of my future. Committing suicide was the only solution to my endless challenges I faced day by day.
As I kept on surviving the violent storms of life, I gave my soul another chance. To survive, to die or to live was not less as the darkness in my eyes. I started learning English and became fond of poetry. I started writing poetry in 2021 and gave it full time.
I came up with an anthology called Our Voice Is Our Catalyst Anthology(2022) with Salvador CapBic, USA, as the co-author with other international poets around the world. In the mid 2023 Ruth Takodwa(refugee) and I started working on Being Refugee Wasn't a Choice Anthology which is to be published earlier 2024. I have written a lot of poems and which have been published in international magazines and websites.
I am a published poet, writer, translator, editor, author and performer. I have performed multi festivals, national and international. A good example is a World Poetry Conference 2023 India from which I was conferred a certificate of Master of Creative Consciousness, United Nations Day Commemoration 2023 and launch of national youth police 2023-2028 Malawi.
I am the founder and president of African Youth Artistic Poetry-AYAP where orphaned children from Dzaleka Refugee Camp are trained poetry and become version of themselves. In discovering their dreams, we expose them to new talents everyday. I am also the organizer of Our Talents, Our Advocacy Festival which aims at bringing joy to hopeless refugees. Besides, this story made me the winner of 3rd World Storytelling Championship 2023 representing the whole Malawi on 4th place worldwide. Henceforth, UNHCR and UN have been influencing me positively on my future. Nonetheless, I am living a tremendous life here in Dzaleka refugee Camp, Malawi.
In closing,with life experience, I finally realized that refugee camp is not a grave of dreams but the newest beginning of a new life where one has to thrive to live. Home is everywhere. Wherever you are, you can still do what you are destined to do.
Charles Lipanda Mahigwe
(29 December 2023)
Përgatiti dhe përktheu shqip dhe italisht Angela Kosta
