Idriz Berisha -Xhixhi - Era që puth diellin (poezi)
Moderator 
ERA QË PUTH DIELLIN
Tek gjunjëzohem gurgullimës kroit
Me verbon thellësia e dritëzuar
E fushat e malet e lulet
E zogjtë e përrojet e pemët
Me shndërrohen në metaforë!
Peizazh me lulëkuqe gruri
Agimeve të marr e në mbrëmje të lë
Si libër i moçëm n'dollap
Si pikturë Rubensi varur në mur
Me humbi, me treti
Askush së gjeti!
Imazh me sy deti
Rrokullisa shumë gurë mbi krua
Po uji s'u shterua
Thellë nën lëkurën tënde tokë
Po gjejë dashuri dehëse t'përenduara
E unaza me kokë gjarpri për sy të lig
Dhe ndonjë fjalë të rrallë e të harruar
Dua të eci edhe nëpër shi
Gjersa guri, toka e koka të thahen.
Të bëhën si kokë Pilati e dorë Sokrati.
Baladë e florinjtë me zjarr të shuar
Të kuqe ti kemi puthjet e atdheut
E të kaltra peizazhet e agimeve
Dhe të gjithë nëse shkojnë
Ne të dy këtu të rrijmë!
