Eva Green, anëtare e jurisë së filmit artistik (Shqipëroi Ismail Ismaili)
Moderator 
TAKIM ME EVA GREEN, ANËTARE E JURISË SË FILMIT ARTISTIK
Nga Tarik Khald
Asnjë rol nuk mund t'i rezistojë Eva Green. Aktorja franceze mund të shqetësojë një agjent të 007 në Casino Royale, të përballet me Tre musketierët , të përzihet në errësirën e qytetit të mëkatit ose të arrijë yjet në Proxima. Megjithatë, pas njëzet vitesh karrierë, ajo lufton me përulësinë e saj dhe ndoshta këtu qëndron forca e saj e vërtetë.
Kur shikoni filmografinë tuaj, çfarë ndjenjash keni për zgjedhjet dhe përvojat tuaja?
Nuk kam pasur kurrë një plan si aktore. Varet nga dëshirat e të tjerëve. Në çdo rast, jam me fat që mund ta bëj këtë punë. Unë njoh shumë shokë klase që ishin në klasat e dramës, të cilët ishin më të talentuar se unë dhe që kishin më pak fat. Nuk flasim sa duhet, por fati është një faktor real në këtë profesion.
Në njëzet vjet në profesion, a keni fituar megjithatë njëfarë besimi në talentin tuaj?
Dua të them se në moshën 40-vjeçare kam mençurinë dhe perspektivën e nevojshme, por njëkohësisht kënaqësia e kësaj pune është që vazhdimisht pyesim veten, nuk fitohet kurrë. Madje është një motor. Por është e vërtetë që, ndonjëherë, do të doja të ndihesha më pak si uzurpator, t'i them vetes se e meritoj të jem atje. Unë jam duke kërkuar për një qetësi të caktuar.
Kur filloi gjithçka, gjatë studimeve në Londër, a ishit në dijeni të hapjes së fushës së mundësive për karrierën tuaj të ardhshme?
Mbi të gjitha, doja të përmirësoja anglishten time dhe kjo ishte një mundësi e shkëlqyer. Gjithashtu doja të shihja nëse më pëlqente vërtet kjo punë edhe pse nuk kisha dalë kurrë në skenë. Të them të drejtën ndoqa një shok që donte absolutisht të bënte këtë punë. Por ishte shumë e dhunshme, sepse në shkollat angleze, ritmi është shumë intensiv: 8 orë mësime në ditë dhe shumë disiplina. Ishte shumë përpjekje për mua të bëja improvizime në anglisht. Ishte e vështirë, por e nevojshme. Këto dy muaj stërvitje më konfirmuan se mund ta shijoja këtë rrugë dhe ta konsideroja atë.
Çfarë do të kishit bërë nëse kjo rrugë nuk do t'ju kishte kënaqur?
Mendoj se mund të kem qenë mësuese e anglishtes. Më pëlqeu anglishtja në përgjithësi dhe ende më pëlqen të punoj mbi zërin e një personazhi, mbi theksin e tyre. Më lejon të fitoj një distancë dhe më ndihmon të jem dikush tjetër.
Keni një qasje instinktive ndaj roleve tuaja apo preferoni t'i përgatisni ato me përpikëri?
Pak nga të dyja. Unë prirem të jem pothuajse shumë cerebrale, për shkak të mungesës së besimit. Puna në rrjedhën e sipërme më qetëson. Aq më tepër që në ditët e sotme është e rrallë që të bëjmë prova, ndryshe nga teatri. Shpesh, kur vjen dita e parë e xhirimeve, ne nuk kemi bërë as një lexim. Ndihemi pak më të armatosur dhe të sigurt kur kemi përgatitur disa rrugë për personazhin.
Cili rol kërkonte përgatitje veçanërisht të rëndësishme nga ju?
Çdo rol ka pak a shumë sfidën e tij. Nuk është shumë emocionuese kur një rol është shumë i lehtë. Por unë do të zgjidhja një personazh që nuk ishte në filma. Penny Dreadful kërkonte shumë përgatitje. Më është dashur të eksploroj gjendjet ekstreme dhe ky është një personazh për të cilin kam punuar për tre vjet.
Në përgjithësi, cilat role ju tërheqin?
Më pëlqen kur nuk është e dukshme në fillim, kur ka sekrete, shtresa të ndryshme. Sfida, gjithashtu, është të mos përsërisni kurrë veten. Më pëlqejnë femrat pak virile, me guxim, të forta, por me një farë brishtësie. Dhe pse jo, një ditë, luaj me mustaqet!
Shqipëroi Ismail Ismaili
