Abdel Latif Moubarak (poem)
Moderator 
Abdel Latif Moubarak - Egyptian poet
METAMORFOZA E ËNDRRAVE
Po mbledh fytyrat e njerëzve
në thesarin e marrëzisë,
duke gdhendur në fustanin tim të varfër
një këngë, një lutje të heshtur.
I shtoj ngjyra krijimit,
për të thurur një metamorfozë,
njëra pas tjetrës,
duke i bërë jehonë thellësive të lumturisë.
Unë jam ëndrra juaj,
o njerëz të arsyes,
një kusht i mbështjellë me habi,
sytë që shikojnë drejt të nesërmes.
Rrugët janë të zbrazëta,
zemrat të shtrira,
të shkelura nga pesha
e dyshimit të heshtur.
Përshtatem me madhësinë,
duke banuar një paaftësi,
e dukshme për të gjithë,
lakuriqësia ime, brishtësia ime.
Këmbët e mia janë gozhduar
në faqen e trotuarit,
vitrina të trishtimit,
ku shpresa ndihet e dobët.
Ndonjëherë psherëtin,
dhe ndonjëherë zbutet,
ëndrra juaj, o njerëz të fjalëve,
është më e ëmbël, por shpesh e harruar.
Sepse unë jam ai që endet,
a po enden njerëzit me mua?
Një dervish në një rreth,
i humbur në një kujtim.
Dal, shpirti im derdhet,
ndërmjet rreshtave të tij, telat
e mallit për rrobën e shenjtërores,
dhe bekimet që sjell dashuria e vërtetë.
Fjetën mbi supet e kohës,
dëshmi e çasteve të ndërthurura,
shenja shkëmbimi,
një mrekulli ende për t'u gjetur.
Po mbledh fytyrat e njerëzve
në thesarin e marrëzisë,
duke gdhendur në fustanin tim të varfër
një këngë, një lutje të heshtur.
I shtoj ngjyra krijimit,
për të thurur një metamorfozë,
njëra pas tjetrës,
duke i bërë jehonë thellësive të lumturisë.
Unë jam ëndrra juaj,
o njerëz të arsyes,
një kusht i mbështjellë me habi,
sytë që shikojnë drejt të nesërmes.
Rrugët janë të zbrazëta,
zemrat të shtrira,
të shkelura nga pesha
e dyshimit të heshtur.
Përshtatem me madhësinë,
duke banuar një paaftësi,
e dukshme për të gjithë,
lakuriqësia ime, brishtësia ime.
Këmbët e mia janë gozhduar
në faqen e trotuarit,
vitrina të trishtimit,
ku shpresa ndihet e dobët.
Ndonjëherë psherëtin,
dhe ndonjëherë zbutet,
ëndrra juaj, o njerëz të fjalëve,
është më e ëmbël, por shpesh e harruar.
Sepse unë jam ai që endet,
a po enden njerëzit me mua?
Një dervish në një rreth,
i humbur në një kujtim.
Dal, shpirti im derdhet,
ndërmjet rreshtave të tij, telat
e mallit për rrobën e shenjtërores,
dhe bekimet që sjell dashuria e vërtetë.
Fjetën mbi supet e kohës,
dëshmi e çasteve të ndërthurura,
shenja shkëmbimi,
një mrekulli ende për t'u gjetur.
