Eli Llajo (Përgatiti për botim Angela Kosta)
Moderator 
POEZI NGA ELI LLAJO
ADHURIM I NATËS
Sonte
nuk do të flas.
Do të qëndroj
në heshtjen tënde
aty ku frymëmarrjet thellohen,
si uji i një pusi të vjetër.
Nata rrjedh
me një muzikë të padukshme,
thur rrjeta
mes heshtjeve të botës.
Drita jote,
një gjurmë mbi retë gri,
si një lutje
që pëshpëriten hijet.
Dhe kur gjithçka të shuhet,
shikimi yt do të mbetet,
si një kujtim i zbehtë
një shenjë
që kurrë nuk shuhet,
edhe nëse sytë e mi
mbyllen në erësirrë.
.............................................
ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ
Αυλες σφαίρες πληγώνουν την ανθρωπιά
Μετεωρίτες τριγυρίζουν την υδρόγειο.
Υπόγεια τσουνάμια οργώνουν στα βαθιά .
Χωχλάζει η αδικία ρέει σαν ηφαίστειο.
Που να ριξω το βλέμμα , να μην πληγωθεί ,
φλέβες της γης του ουρανού αιμορραγούν .
Η ματιά πετάει σε αυτό που θέλει να δει.
Σε ένα κόσμο που όλα τα παιδιά χαμογελούν
Ο θάνατος με τα μαύρα φτερά του,
πετάει σκορπώντας την οσμή του .
Βρίσκει ανοιχτά παντού ισχωρεί ,
εγκλοβιζοντας της ζωής την πνοή .
Μια φλεγόμενη υδρόγειος αιμορραγεί .
Εγκλοβιζει η λάβα, της ζωής την πνοή .
Πουλόβερ τρύπιο σιγά σιγά θα ξηλωθεί.
Που πήγε η ανθρωπιά , που πάει η ζωή..
Ως πότε το δίκιο θα υπομένει την αδικία,
μας γεμίζει πληγές, κακουχίες αγωνία .
Μέχρι πότε ο κόσμος, στο ποτέ θα ελπίζει ,
ενώ η υδρόγειος ποτέ δεν παύει να γυρίζει .
ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ
Γιατί σκοτώνεται παιδιά??
Λαχταρώ μια χώρα από παιδικές φωνές.
Να φυτρώνουν χαμόγελα
ανάμεσα στα ερείπια,
και κάθε πέτρα
να θυμάται πως ήταν παιχνίδι
στα χέρια μικρών θαυμάτων.
Θέλω έναν ουρανό
που να μην φοβούνται να ζωγραφίσουν.
Να μη στάζει φωτιά,
μα να στάζει φως
σε κάθε μάγουλο που δεν πρόλαβε
να ζήσει την παιδικότητα.
Προσδοκώ μια ελευθερία
που να χωράει σε μια αγκαλιά,
χωρίς συρματοπλέγματα,
χωρίς τείχη.
Να χωράνε όλοι οι ήλιοι μέσα της
κι όλα τα άστεγα όνειρα.
Και θέλω ένα τραγούδι,
γραμμένο στη σκόνη της Γάζας,
να λέει πως τα παιδιά
δεν είναι αριθμοί —
είναι η ίδια η Ανάσα του Κόσμου.
Και τέλος.
Τέλος στους δολοφόνους.
Τέλος στη σιωπή.
Ό,τι σκοτώνει παιδιά
δεν λέγεται πόλεμος -
λέγεται γενοκτονία.
Αρκετά με τους δήμιους,
αρκετά με τις σκιές.
Το αύριο δεν χτίζεται με στάχτες.
Η ζωή ανήκει στα παιδιά.
Αναρωτιέμαι:
Πού είναι οι λαοί όλου του κόσμου;
Πού είναι ο λαός;
Πότε θα σταματήσουν οι βομβαρδισμοί;
Θα ακουστεί ξανά το γέλιο των παιδιών;
Θα στεγνώσει το κλάμα;
Θα έχουν τροφή;
Përgatiti për botim Angela Kosta - Prepared for publication by Angela Kosta
