Valbona Kolaveri – Cikël poetik -II-
Moderator 
HIJA E SHPIRTIT
Në udhët e mistershme
Të vetvetes,
Hija e shpirtit tim
Është e gjatë
Ka krahët e një shpendi
Që herë më duket sterr,
Ku si një korb vërtitet
Të hajë tê gjallë vetveten
E të bërtasë zëçjerrë
Nga brejtja e gjatë e netëve,
Shumfish zbërthyer
Në faktorin më të thjeshtë,
Frymën,
Që peng e lë
Lutjeve hënore
Dhe herë,
Krahët e një falkoi,
Që rend me hov
Të ngrihet,
Për të mos rënë
Ujrave të thellë,
Dhe krahët mos t’më këputen,
Dhe pse dhimbjen
Duhet ta harrojë
Të mbërrijë aty ku duhet
Me gjithë fuqinë e plotë,
Ku rrënjëve,
Të mbledh energjinë e mirë,
Drejt udhës së dielltë
Të faljes
Ku mos të ndëshkohem më
Me sqepin e një korbi,
Që më pas ngadalë,
Pak nga pak të vdes
Edhe pse jam gjallë.
ATA ISHIN KATËR
Ata ishin katër,
Tashmë herë bëhen dy,
Rrallë herë bëhen tre,
Asnjëherë një me një
Ata dikur ishin katër,
Bashkuar në një grusht,
Mbledhur në një sofër
Sot kohësh djerrë
Harruar,
Si mbledh më asnjë votër
Ata dikur folën ,
Dhe u panë,
Të katërt nën një shpirt,
Vec kujtimeve asgjë më s’lanë,
Kuvendimeve kur dikur ishin etërit
ENDEM
Në ndryshore ndjenjash
Endem, krahëthyer
Si gjethe e rënë
Kësaj vjeshte
Mbledh fuqitë
E rëna
Tokēs së shpirtit
Në epiqendër
Të zemrës
Magnitudë ,
E lëkundjeve të dashnisë
Mi shkundi gjunjët
E më bredh
Sa andej ,këndej,
Ëndrrash
ME TY
Shkallët e shpirtit
I ngjita një nga një
Për të qenë me ty
Edhe
Nēse ti mungon
Veçse në u thefshin
Atëherē
Unë do të rrëzohem
Dhe
Të jem me ty
Fajde më nuk bën
TRISHTIM VJESHTE
Udhët e dashnisë tënde ,
Tashmë u bënë të largêta ,
Të ftohta
Frymë rrëmbyer erërash ,
Rrebeshesh ,
Ngjeshur me trishtime vjeshte
Gjurmësh malli
Të lëna peng sysh ,
Ku krahët shkund
Pa përqafime ,
Drejt ikjesh pa kthyer kryet pas
Duke u parë më rrallë
Në pasqyra zemre ëndrrave ,
Përmalluar kujtimesh ,
Lotësh ,
Sa herë t’më thërrasin brengat.
PEZMATIMI I HËNËS
Hëna ime gjysmake
Mbuluar me mistere ,
Sytë kapluar pritjesh
Tjetërsuar nyjesh,
Transformeve rreth vetes
Çalimesh endacake,
Shpirtrash,
Botëve,
Furfulisur netëve,
Ëndrrave të njate vere
Veshur sysh
Kapilarë yjesh,
Dêshirash,
Tretur ndër gjysma idhnake,
Dhe rrotullimesh mistike
Qëndron si zonjë,
Sërish stoike,
Fshehur mallëngjimesh
Aty harruar qiejsh
S’kemi folur ende
Me gjuhë kodimesh,
Se unë,
E thyeva betimin
E zërit tënd të dritës
Që më përshkon çdo herë
Me gjylpëra shprese,
Dhe më ther ëmbël
Si pickime dashurie
E ndiej ,
Që po I thërret
Heshtjes së përtejme,
Dhe atëherë,
Kur të plotën të gjesh
Ikjeve,
Si dënim për pezmën tënde,
Dhe unë ti bindem lutjeve,
Dhe të të them e druajtur,
Më fal ,
Udhëtarja ime e dyjëzimeve.
