Mario Belolli, vargjet e Angela Kostes në gjuhën portugeze
Moderator 
VARGJET E POETES ANGELA KOSTA PËRKTHEHEN NË PORTUGALISHT
NGA MARIO BELOLLI
O IMPÉRIO PERDIDO
Como uma árvore centenária
arrancado das veias da mãe terra
abandonando sonhos e projetos
trancado dentro de uma mala sem chave.
Inconsciente eu cruzei o mar
cheio de minhas lágrimas,
ainda nas ondas dançantes e vertiginosas,
onde a esperança colidiu com meu próprio mundo,
me encharcando até o âmago com orvalho
que envolve meus pensamentos,
espalhados sabe-se lá onde,
ou para aquele país distante.
Escapando da miséria do passado
Eu escalei as nuvens da minha existência,
enredado na armadilha do desejo
rumo a um futuro melhor.
Me perdendo, vi outra pessoa em mim
sem encontrar mais esse "eu",
e ouvi outro idioma
abraçando tudo sem braços.
As raízes quebradas,
até aqui,
eles sentem falta do chamado da minha terra natal
da minha vida, assim como de muitas outras.
Eu... suspenso no ar
Eu voo no azul preto
em um céu diferente e desconhecido
nutrindo meus pulmões
com o vento frio da tempestade
não conseguir esquentar
do sol cinzento do oceano
traidor como a lua
que já não me acaricia,
portanto, fico incapacitado
com fome, sem comida ou água.
Como imigrante, permaneço entre os dois países
só querendo voltar
de onde eu vim
entre as árvores
que meu avô plantou.
Eu... por séculos
ainda em busca do império perdido.
…………………………………………
PERANDORIA E HUMBUR
Si një pemë e lashtë
e ç’shkulur nga damarët e tokës mëmë
braktisa ëndrra dhe dëshira
të mbyllura në zemrën pa kyç.
E hutuar kalova detin
i përmbushur nga lotët e mi,
ndalur në dallgët tërbuese,
ku shpresa përplaset me botën time,
duke më lagur deri në palcë
me vesën që rrethon mendimet e mia,
të shpërndara kush e di se ku
ose në atë vend të huaj, të largët.
Teksa largohem nga mjerimi
retë e ekzistencës sime kapërcej
mbetur në çark nga lutja
për një të ardhme sa më të mirë.
E përhumbem nëpër det
dikë tjetër shoh, por s'jam unë.
Kërkoj veten e pikëlluar
pa mundur ta gjej sadopak.
Kur një gjuhë tjetër dëgjova
përqafova pa krahë gjithçka
si në pranga u ndjeva
për jetën time të pafat.
Rrënjët e copëtuara,
seç mbërrijnë deri këtu
psherëtij thirrjen e Mëmëdheut
ashtu si shumë të tjerë.
Unë...
në ajër pezull rri
pa mundur të fluturoj në kaltërsinë e zbehtë
në një qiell tjetër, të panjohur
teksa ushqej mushkëritë
me erën e akullt të stuhisë.
Dhe s'jam në gjendje
të ngrohem as nga dielli tradhtar
i oqeanit gri
si hëna që nuk më përkëdhel më.
Ndaj shndërrohem e paaftë
e etur, uritur, e ngratë.
Emigrante unë mbetem
mes dy brigjesh, mes dy vendesh
e përmallur të rikthehem.
Të rikthehem nga kam ardhur
e të shplodhem sadopak
nën hijen e pemëve
që stërgjyshi im m'i la.
Në vajtim endem
ndër shekuj endem dhe nuk di ku shkoj
porsi qyqja veç këndoj
e nuk resht por veç këndoj.
Këndoj këngën e vajtimit
që vet Zoti nuk ma ndal
e bëj t'iki fluturimthi
nga e huaj Perandori
por nuk kam më flatra tani.
